+ Groter lettertype
+ Kleiner lettertype

.

Beste Lezer,

Na het verschijnen van de vorige Brug kregen we enkele reacties van lezers, interessant genoeg om er even op in te gaan.
In het artikel van “Der Europäer”werd gesproken over de groep rond Judith von Halle, die zichzelf als een “Gruppe auf sachlichem Felde” binnen de Antroposofische Vereniging presenteerde. Noch Lazarides nog wij wisten wat met deze term aan te vangen. We schreven :
Hoe vertaalt men dit correct ? Lazarides spreekt van : groupe sur terrain objectif. Kan men in het Nederlands spreken van “op zakelijk terrein” of “op objectief gebied” of “neutraal” ?”
Luc Vandecasteele laat ons weten dat deze uitdrukking te vinden is in art. 11 van de statuten van de Weihnachtstagung: de leden kunnen zich aaneensluiten tot groepen, groot of klein, “auf örtlichem oder sachlichem Felde”. In het Nederlands zou je dan kunnen zeggen: “op thematisch vlak”. Groepen kunnen in de vereniging bestaan op basis van een bepaalde plek (bv. Aalst of Gent), ofwel op basis van een thema waaraan ze willen werken. In het Frans wordt dat vertaald: “en fonction de leur situation géographique ou de leurs sujets d’interêt”.
We hebben dus te vlug over woordkramerij gesproken.
Nog meer interessante info van Luc Vandecasteele :
“Over de eerste helft van het jaar 1910 waarin R.Steiner over de etherische Christus sprak : we weten we dat hij meteen daarna, op 19 juli, in Brussel een openbare en waarschijnlijk ook een ledenvoordracht gehouden heeft. De tragiek is dat wij weer in ons arme landje daarvan geen enkel verslag hebben… (zie mijn artikel over onze zoektocht daarnaar een paar jaar geleden in het ledenblad). Had hij het in Brussel bij de leden ook over de etherische Christus? Dan zou de westelijke straal van de vijfster ietsje verder dan Keulen gereikt hebben… Eén klein groepje leden is dan met hem verbonden gebleven vanaf 1911-12, de overige theosofische groepen zijn meegegaan richting Orde van de Ster van het Oosten. Merkwaardig genoeg legt het justitiepaleis in Brussel daarvan nog getuigenis af: de schilder Jean Delville, theosoof en overtuigd van de wederkomst, mocht er aan weerszijden in het gebouw een fresco verzorgen. Ik heb de indruk dat een ervan de fysieke wederkomst voorstelt.
 Ik heb het boek van Robert Powell “Christus en de Maja-kalender” vorige winter vluchtig doorkeken in Arlesheim. Naar het einde van het boek staat er een apologie in van Judith von Halle, als “aktueel voortzetster van de antroposofie van Rudolf Steiner”. Ik hoorde ook van iemand ter plekke dat Powell recent katholiek geworden is. Mijn gastvrouw ginds wist ook te vertellen dat Judith von Halle in haar kersttoespraak gezegd had dat het Jezuskind uit het Lucas-evangelie wel degelijk maagdelijk geboren is, zonder tussenkomst van een fysieke vader. De conceptie in een soort tempelslaap zou alleen voor het Matteuskind gelden… Katholieke leer!
In het bestuur aan het Goetheanum wordt er door de allermeesten zeer kritisch gedacht over von Halle; ik hoorde van Jan Borghs dat één iemand van het hogeschoolcollege meer open ervoor zou staan, en dat men die verschillende visies ginds accepteert en poogt uit te houden. Ik weet natuurlijk niet of dat betekent dat die ene persoon dan zomaar klakkeloos alles aanneemt. Maar men wil ginds het geestesleven vrij laten heb ik de indruk, en rekent op het onderscheidingsvermogen van iedere antroposoof, en wil ook niet iemand veroordelen (zoals een Vaticaan dat misschien zou doen) die zoals Judith von Halle een weg gaat. Met de tijd zal de waarheid toch zegevieren. Je hebt wellicht ook de zeer kritische artikels van Prokofjeff erover gelezen in das Goetheanum, en de (naar mijn gevoel ijskoude) reactie erop van von Halle.”

Een andere lezer vond dat het Eliant-logo te negatief beoordeeld werd : het Europese logo wordt daar immers ingesloten, omsingeld a.h.w. door ‘Aktion Eliant’. Men zou deze opstelling kunnen beschouwen als het symbool om Europa binnen de perken van de Aktie Eliant te houden …
Of daaruit een wakkerheid t.o.v. de occulte achtergrond van de Europese constructie kan afgeleid worden, is nog maar de vraag. Nog een andere abonnee vroeg zich af of de antroposofie ook niet eens een positieve boodschap kon brengen in plaats van altijd weer de aandacht te vestigen op de duistere machinaties van boze krachten.
We moeten toegeven dat deze lezer een punt heeft. Het is waar dat er veel in onze wereld verkeerd loopt en dat veel daarvan op rekening van Ahriman kan geschoven worden, maar door altijd weer daar de aandacht op te vestigen, zondigen we wellicht tegen het basisprincipe van de positiviteit. In De Brug nr. 9 leerden we in een artikel van Jan Vermeir over één van d zgz. Nebenübungen :

4) Onbevangenheid.
Onbevangenheid is de eigenschap die in alles het goede ziet, die alles vanuit het positieve benadert. Er bestaat een legende die vertelt hoe de Christus Jezus met zijn leerlingen eens op zijn weg op het kadaver van een hond stootte. Bij de aanblik hiervan wendden zijn discipelen zich vol afkeer af, maar Jezus zei: "Welk een wonderschone tanden heeft die hond." Onze maatschappij neigt al te zeer naar (ver)oordelen, naar kritiek. Zelfs onze kinderen worden in die zin opgevoed. In de plaats van kritiek zou meer aandacht moeten besteed worden aan eerbied, devotie. Er zijn kinderen die met een heilige schroom opkijken naar door hen vereerde personen; het is een weldaad voor kinderen die zulke gevoelens hebben, want die gevoelens leiden later tot eerbied voor waarheid en inzicht. De leerling moet verdraagzaamheid tegenover alle wezens betonen en alle overbodige kritiek proberen te vermijden. Aan de mening, aan de gevoelens, zelfs aan de vooroordelen van de andere moet hij meer aandacht schenken dan aan de eigen mening, en uit hoofde hiervan moet hij de andere tegemoet treden met de gedachte: "Waar het om gaat is niet dat mijn mening de juiste is, maar dat de ander in zichzelf het juiste vindt wanneer ik daartoe iets kan bijdragen". Een dergelijke denkwijze verjaagt de hardheid en maakt plaats voor mildheid. Mildheid is één van de belangrijkste voorwaarden om voorwaarts te komen op het pad der innerlijke scholing. Waarop de leerling eveneens acht moet slaan, is het aankweken van een gevoel van DANKBAARHEID. Hoeveel hebben wij niet aan alles te danken om ons leven in stand te kunnen houden ? Wie niet tot een gevoel van dankbaarheid in staat is, kan ook niet de alzijdige liefde opbrengen die noodzakelijk is voor het verwerven van hogere kennis.
(uit GA 10 “Hoe verkrijgt men bewustzijn op hogere gebieden?”)

We zouden deze passage in feite twee of driemaal moeten afdrukken om het goed te laten doordringen ! Het moet onze richtlijn zijn wanneer we willen uitmaken wat er in de wereld gegeven is en wat er op kortere of langere termijn voor verandering vatbaar is, en tot waar we met onze kritiek op de huidige situatie kunnen gaan. Wanneer we de wereld opvatten als een schouwtoneel, dan kunnen we rustig stellen dat het decor op dit ogenblik Ahrimanisch is. Maar dat belet ons niet om onze eigen rol te spelen. Ook met deze achtergrond kunnen we werken aan onze zelfverbetering, aan onze ontwikkelingsweg, het is niet nodig om iedereen te proberen te mobiliseren om tegen het decor te strijden. Het is nu eenmaal het enig mogelijke decor in deze tijd en het is er niet voor niets opgebouwd.
Uit alle artikelen die de aandacht vestigen op dit decor, op de schijn, op de leugenachtigheid ervan, spreekt toch een zeker ongeduld, alsof het verspreiden van het – volgens ons - juiste inzicht al voldoende zou zijn om effectief iets aan de situatie te veranderen. Dat is dus een illusie. Gods molens malen langzaam. De wereld zal nog lang zijn zoals hij is. We kunnen de zaak gerust wat meer ontspannen, met wat meer gelatenheid bekijken.

Of wie weet moeten we niet wat radicaler een raad opvolgen die Rudolf Steiner gaf aan redacteuren en journalisten. Herbert Hahn vertelt in zijn boekje “Begegnungen mit Rudolf Steiner” (op blz. 58) :

“Het is overduidelijk dat er veel van onvervangbare waarde voor de wereld en de mensheid zou verloren gaan indien het gebed niet in ere zou worden gehouden. Vandaar dat Rudolf Steiner met de grootste eerbied sprak over wat in de loop van de aardeontwikkeling door het gebed bewerkstelligd werd. Daarom gaf hij het gebed zo’n grote plaats in de religieuze opvoeding van het kind en in het religieuze leven überhaupt. Ja, hij zag in het gebed een bron van moreel-vruchtbare krachten zonder dewelke er veel moet verdorren.
Eens zei hij, met het oog op de decadente krachten in het tegenwoordige openbare leven :
“Indien menig krantenredacteur, in plaats van altijd maar artikelen te schrijven, er maar eens toe kwam om af en toe te bidden : hij zou op die manier meer goed doen voor de wereld.”

François De Wit

.

Willem Zeylmans van Emmichhoven

Willem Zeylmans werd in Helmond geboren, een kleine industriestad in Limburg. Zijn vader was chocoladefabrikant, zijn moeder van Duitse afkomst.
Op zijn 18de begon hij de studie medicijnen en specialiseerde zich in de psychiatrie. Zijn affiniteit met de wereld van de kleuren leidde tot de ontmoeting met de schilderes Jacoba van Heemskerck. In haar atelier zag hij een foto van Rudolf Steiner en meende hem te kennen. Er volgden vele bezoeken aan de schilderes en haar vriendin Marie Tak van Poortvliet, waarbij er veel over Steiner werd gepraat. In de zomervakantie deed Zeylmans op haar landgoed Loverendale bij Domburg experimenteel onderzoek naar de werking van kleuren op het gevoel. De kinderen uit het dorp waren maar al te graag zijn proefpersonen.
Op advies van de beide dames zette hij zijn onderzoek voort bij professor Wundt in Leipzig. Daar werd hij lid van de antroposofische vereniging om aan een medische cursus te kunnen deelnemen.

Willem Zeylmans, met sigaar, alleen daarom al een man naar ons hart !

In december 1920 reisde hij naar Dornach, zijn jonge bruid studeerde daar euritmie. Samen bezochten ze een voordracht van Rudolf Steiner. Toen de spreker de zaal binnenkwam, gaf dit Zeylmans een duidelijk gevoel van herkenning en riep dit tegelijkertijd innerlijke beelden in hem op die vaag op eerdere situaties duidden. Na de voordracht werd hij aan Rudolf Steiner voorgesteld die tegen hem zei: "Ik had u hier al lang verwacht". Op de opmerking van Zeylmans dat hij pas laat in de middag was aangekomen, antwoordde Steiner met een glimlach: 'dat is helemaal niet wat ik bedoel'.

Thomas Meyer :

Willem Zeylmans speelde een centrale rol in de Nederlandse Antroposofische Vereniging die vóór de Kerstbijeenkomst van 1923 opgericht werd. Het was de uitdrukkelijke wens van Rudolf Steiner dat Zeylmans het voorzitterschap zou opnemen. Volgens Steiner was voor die functie iemand nodig die niet alleen spirituele moed, waarachtigheid en een stevige antroposofische basis bezat, maar ook iemand “wiens naam bekend is”. Aan deze voorwaarden voldeed Zeylmans.
Het was een lotsbepalend ogenblik. Want rond die tijd koesterde Rudolf Steiner de gedachte om de Vereniging die chaotisch was geworden en te veel op een sekte begon te lijken, aan haar lot over te laten en met enkele mensen die hij daartoe geschikt achtte een soort spirituele orde te stichten.
De beslissing viel in de nacht van 17 november 1923, enkele dagen nadat Willem Zeylmans in Den Haag een privé-kliniek geopend had. Zeylmans verklaarde dat hij bereid was om het voorzitterschap op te nemen, hoewel er tegenstand was van enkele oudere leden. De eerste Saturnus-cyclus in zijn leven was afgelopen, hij stond in zijn dertigste levensjaar.
Toen Steiner in Holland afscheid nam van Willem Zeylmans zei hij hem : “U hebt van nu af aan de volledige esoterische en exoterische verantwoordelijkheid voor alles wat op antroposofisch gebied in Holland gebeurt.”

Het leugenachtig of het waarachtig vertegenwoordigen van de antroposofie – ook een impuls van de Kerstbijeenkomst

Met Kerstmis 1923 werd de Algemene Antroposofische Vereniging in Dornach opgericht en Willem Zeylmans vertegenwoordigde vanzelfsprekend de Nederlandse antroposofen.
Rudolf Steiner gaf toen de Grondsteenmeditatie en hierover schreef Willem Zeylmans een mooi, klein, vandaag nog lezenswaardig werkje. Op 1 januari 1924, de laatste dag van de Kerstbijeenkomst, ging Rudolf Steiner dieper in op een mededeling van Willem Zeylmans. Die had gezegd dat er antroposofen waren die geloofden dat de antroposofie zou kunnen uitbreiden op de volgende manier : je toont de mensen een beetje euritmie of geeft ze antroposofische geneesmiddelen maar je blijft met de antroposofie zelf op de achtergrond.
Steiners commentaar daarop is vandaag zeer actueel. Indien men deze commentaar in de laatste jaren niet volledig was vergeten of als verouderd had beschouwd, dan zou het antroposofisch werk zich nu, in het begin van de 21ste eeuw, in een totaal ander stadium bevinden, in een voor de mensheid wellicht veel vruchtbaarder stadium van openbare werkzaamheid.
Over de manier waarop men de antroposofisch-geneeskundige impuls zou moeten vertegenwoordigen zegt Steiner :
“Vandaar dat het deze morgen werkelijk mooi klonk toen gepleit werd voor een gebied dat hier in Dornach zou moeten verzorgd worden, voor het gebied van de geneeskunde, toen Dr. Zeylmans zei dat vandaag geen bruggen meer kunnen geslagen worden tussen de traditionele wetenschap en datgene wat hier in Dornach zou moeten uitgebouwd worden. Wanneer wij datgene wat op onze bodem aan geneeskundige impuls groeit, wanneer wij dat zo beschrijven dat wij de ambitie hebben : onze onderzoeken kunnen de test van de tegenwoordige klinische eisen doorstaan, dan, dan zullen we nooit met de dingen die wij als onze eigenlijke opdracht beschouwen, tot een bepaald doel geraken. Want dan zullen de andere mensen zeggen : nu ja, dat is een nieuw geneesmiddel; mooi, wij hebben ook al nieuwe geneesmiddelen gemaakt.”
Rudolf Steiner maakt in zijn verdere commentaar duidelijk dat een dergelijke ambitieuze (in de grond een opportunistisch-laffe) houding, niet alleen voor het gebied van de geneeskunde moet worden afgewezen :

“Nu, daarmee heeft Dr. Zeylmans eens de aandacht gevestigd - voor één gebied- op datgene wat het bestuur in Dornach zich nu voor alle gebieden van het antroposofisch werken tot zijn opdracht zal maken. Men zal bijgevolg in de toekomst weten hoe de dingen staan. Men zal niet zeggen : laat ons daar wat euritmie opvoeren; als de mensen eerst euritmie zien en niets horen van antroposofie, dan bevalt hun de euritmie. Misschien komen ze dan later : omdat de euritmie hun beviel en ze horen dat achter de euritmie de antroposofie staat, dan zal hun de antroposofie ook bevallen. – Of : we moeten de mensen eerst de resultaten van de geneesmiddelen tonen, we moeten hun tonen dat het echte geneesmiddelen zijn; dan zullen ze die kopen. Dan zullen ze later eens horen dat de antroposofie daar achter steekt en dan zullen ze ook tot de antroposofie komen.”

En dan volgen de eigenlijke slotzinnen, met hun volle gewicht, als zwaardhouwen, die een dergelijke benadering volledig afschrijven :

“Wij moeten de moed hebben om een dergelijke benadering leugenachtig te vinden. Pas wanneer we de moed opbrengen om zo’n benadering leugenachtig te vinden, het innerlijk verafschuwen, dan zal antroposofie haar weg door de wereld vinden.”

Wie Zeylmans’ later werk voor de antroposofie – als arts, als schrijver, als spreker – overschouwt, die ziet dat hij zelf altijd zijn best deed om in de zin van deze richtinggevende woorden te handelen.

Antroposofische arbeid in verduisterende tijd

( … ) In het interne crisisjaar 1934, toen het bestuur in Dornach de twee Nederlandse bestuursleden Ita Wegman en Elisabeth Vreede de facto uitsloot, vinden we Zeylmans met zijn vrouw Ingeborg op een zomerbijeenkomst in Westonbirt in Engeland. Deze bijeenkomst was georganiseerd door D.N. Dunlop, de secretaris-generaal die door Steiner geschikt bevonden was om de Vereniging in Groot-Brittannië te leiden. Dunlop stond toen op het hoogtepunt van zijn actief ijveren voor een nieuwe wereldeconomische orde en voor een aangepaste verbreiding van de antroposofische impuls in het Westen. De sporen van zijn arbeid voor een economie van de toekomst, die ook door The Times erkend werd na zijn dood, zijn vandaag nog te vinden. Dunlop wilde met deze zomerbijeenkomst een versterkende en oriënterende terugblik introduceren op “The Work and Teachings of Rudolf Steiner”.
Er waren rond de 200 deelnemers, daaronder Elisabeth Vreede, Eugen Kolisko, Jürgen von Grone, W.J. Stein en Owen Barfield. Ita Wegman die wegens ziekte verhinderd was, kreeg een boodschap toegestuurd met de handtekeningen van nagenoeg alle deelnemers : “With Love to Dr. Wegman.”

Een jaar later was Zeylmans, samen met Vreede, Wegman, Kolisko, von Grone en enkele anderen, geen lid meer van de Algemene Antroposofische Vereniging. De uitsluitingen betroffen evenwel niet alleen enkele leidende persoonlijkheden zoals dat vandaag meestal geloofd of gesuggereerd wordt. Een paar duizend mensen die lid waren van de Nederlandse en Engelse landelijke verenigingen (een precies aantal werd tot op heden nog nooit bekend gemaakt) werden en bloc niet meer erkend ook al waren ze als lid niet formeel uitgesloten. Ook Dunlop werd uitgesloten, hij stierf enkele weken later totaal onverwacht op 30 mei 1935.

Zeylmans beschouwde de uitsluitingen van april 1935 met een volkomen realistische blik als “een beschavingscatastrofe – als de vernietiging van de spirituele organisatie die geroepen was om de impulsen uit te stralen die de wereld zouden veranderen.” (Selg, blz. 150)
Een regelrecht kosmisch-spirituele dimensie van deze uitsluitingen volgt uit de woorden van Rudolf Steiner, die Joachim Schulz genoteerd heeft in een gesprek met E. Vreede in juni 1928, dus 7 jaar vóór de uitsluitingen.

( … ) “Dr. Steiners uitlating (privé) dat het Christusgebeuren van 1935 noodzakelijk was opdat aarde en zon in hun zelfde banen zouden blijven. Indien het niet zou intreden, dan zou door Lucifer en Ahriman verwarring in het kosmische systeem komen. De banen zouden gestoord worden.”

Brengt men deze belangrijke uitspraak in verband met de uitsluitingen in Dornach in 1935 dan wordt duidelijk dat dit absoluut niet alleen maar een interne aangelegenheid was, maar een tragische storingsfactor in de kosmisch-planetaire dimensie van de nieuwe Christus-impuls.

Na de oorlog, de laatste jaren

Na de oorlog werd een Nederlandse Antroposofische Vereniging opgericht met Zeylmans als voorzitter. Alle voorstellen echter om deze Nederlandse vereniging terug op te nemen in de Algemene Vereniging, nadat deze in 1948 de uitsluitingen formeel ongedaan had gemaakt, wees Zeylmans af omdat de volgens hem noodzakelijke veranderingen toch niet tot stand gebracht werden.
( … )
In zijn voorlaatste levensjaar volbracht Willem Zeylmans – voor velen een complete verrassing – een “oervrije daad, uit het niets, en voor de toekomst” (Selg, blz. 185) : hij sloot in 1960 de Nederlandse vereniging terug aan bij de A.A.V.
Volgens Conrad Schachenmann werd deze plotse ommekeer beslissend beïnvloed of veroorzaakt door een gesprek met Albert Steffen dat rond Pasen 1960 in Dornach moet hebben plaatsgevonden. In een verantwoording van deze stap schreef Zeylmans :
“Wanneer wij nu toch bereid zijn om ons aan te sluiten bij de A.A.V., dan gebeurt dat omdat wij van mening zijn dat de tijd dringt en dat wij tenminste ons deel willen bijdragen om een Algemene Antroposofische Vereniging op te bouwen die de naam Algemene daardoor rechtvaardigt dat ze allen omvat die zichzelf als eerlijke leerlingen van Rudolf Steiner beschouwen.”

Ondanks deze moedige stap en verschillende reizen en activiteiten werd Zeylmans’ laatste levensjaar meer tot een soort groot vraagteken. Er werd weliswaar voorgesteld dat hij in het bestuur van Dornach zou opgenomen worden, en Zeylmans verklaarde zich hiertoe bereid – nadat hij, net zoals in november 1923 grote innerlijke weerstanden had overwonnen.
Maar er kwam niets van in huis.
Net zoals Ehrenfried Pfeiffer die naar de V.S. geëmigreerd was en die enkele jaren daarvoor bereid was om mee te werken in de natuurwetenschappelijke sectie, en in verband hiermee zijn hoop stelde op Günther Wachsmuth, schijnen ook Zeylmans’ verwachtingen door Albert Steffen gekelderd te zijn.
Steffen geloofde dan wel, volgens een aantekening in zijn dagboek, na de wederaansluiting van de Nederlandse vereniging met Zeylmans “een vriend te hebben gewonnen”.
Maar hij voegde eraan toe : “Indien hij echter lid van het bestuur zou worden, dan zouden wij elkaar terug verliezen.”
Waar vreesde Albert Steffen voor ?
In september 1961 reisde Zeylmans naar Zuid-Afrika dat hem van vroeger vertrouwd was. Hij had er ooit over volks- en rassenvraagstukken gesproken. Terug hield hij openbare voordrachten, o.a. over het leven na de dood. Verrassend en zonder sporen van een ernstige ziekte stierf hij in Kaapstad op 18 november 1961 ’s morgens. Het was precies de dag dat 38 jaar daarvoor de Nederlandse Vereniging opgericht was.

In het teken van Michaël

Peter Selg benadrukt in het voorwoord van zijn monografie dat hij Zeylmans als “een toekomstfiguur der antroposofie” in de herinnering wil laten leven. En op de achterzijde van het boek staan de woorden die Rudolf Steiner in Den Haag sprak over de noodzaak om de “Antroposofische Vereniging tot een actief, in de wereld werkend wezen te maken.” En tenslotte beschrijft Selg Zeylmans besluit om de Nederlandse vereniging terug aan te sluiten bij de Algemene Vereniging als “een symbolische stap die dit mogelijk kan maken.” Selgs monografie stelt door de accenten die hij plaatst, een grote en diepgaande vraag die in de eerste plaats aan de leden van de huidige Algemene Antroposofische Vereniging gericht is. Ik zou deze vraag als volgt willen formuleren :
Is de manier van werken, zoals Zeylmans voor de antroposofie op waarachtige in plaats van leugenachtige wijze werkte, na zijn dood consequent in ere gehouden en verder gezet ?

Laat ons in verband met deze vraag eens een blik werpen op een doorslaggevende episode uit het recente verleden van de antroposofische werkzaamheid.
In hetzelfde Holland, waar Zeylmans actief was en openlijk over volkerenpsychologie en rassenvraagstukken gesproken heeft, raasde in de jaren 90 een lawine van beschuldigingen over Rudolf Steiner en zijn werk dat niet vrij zou zijn van racistische en antisemitische tendenzen.
Daarop werd door leidende figuren van de Nederlandse AV een regelrechte desavouering van Rudolf Steiner in gang gezet. Men probeerde op een dilettantische manier met zakelijk volledig onhoudbare “toegevingen” de tegenstanders te kalmeren.
Wij hebben in “Der Europäer” herhaaldelijk de aandacht gevestigd op deze campagne en zijn fundamentele verkeerdheid en objectieve leugenachtigheid. Zo grotesk kon het worden dat vanuit antroposofische hoek een commissie aangesteld werd die in het volledige werk van Rudolf Steiner 16 passages aanmerkten die volgens de huidige rechtsopvatting als discriminerend of stigmatiserend zouden kunnen gelden en mogelijkerwijze strafrechterlijk vervolgd zouden moeten worden.
Men bezorgde de tegenstanders daarbij zelfs een volledige lijst van alle voor hen bruikbare, compleet uit de samenhang gerukte citaten.
Een Nederlandse getuige van deze treurige zelfbeschuldigingen die Zeylmans nog persoonlijk gekend had, beschreef ze als een “domheid”. Wat zou Zeylmans zelf over dit gebeuren gezegd hebben ?
In hetzelfde vaderland waarin hij zich ooit openlijk tot de antroposofie bekende, verscheen in 1994 een advertentie van het bestuur van de Nederlandse AV, waarin men zich officieel distantieerde van een eventueel bij Steiner te vinden rassenleer. Men boog voor de demonen van de tegenstand met knikkende knieën en zette bekentenissen in de wereld over de “problematische uitspraken” bij Steiner. Nu kunnen de tegenstanders zich voor tientallen jaren verder beroepen op deze bekentenissen om de antroposofen bij iedere gewenste gelegenheid terug op de knieën te dwingen.

Dit soort machtconformistische vertegenwoordiging of “verdediging” van de antroposofie is sindsdien bij talrijke antroposofen in de mode. Op collectief vlak bekeken komt dit overeen met het moment in het leven van Petrus dat hij de geest van Christus verloochende.
( … )

Toevoeging op 16 juni 2011 :

Uit : http://www.antrovista.com/artikelen/de_verdieping/463_110310_heldens_zeylmans_van_emmic_075.pdf

Van Willem Zeylmans zijn de volgende twee eerdere incarnaties bekend geworden:

- Raymundus Lullus of Ramón Llull (Palma de Mallorca 1232 - Noord-Afrika 1315 / 1316), veelzijdig Catalaans priestergeleerde, theoloog en filosoof, die de bijnaam “doctor illuminatus” kreeg. Met 12 medebroeders richtte hij op Mallorca een eigen academie in. Als missionaris ijverde hij jarenlang onder de Noord-Afrikaanse moslimbevolking voor het christelijk geloof, waarbij hij herhaaldelijk gevangen werd genomen en uiteindelijk gedood.

- Ptolemaeus I of Ptolemaeus Sotus van Egypte (367 - 247 voor Chr.), de oudere halfbroer van Alexander de Grote (356 - 323 voor Chr.) en Alexanders belangrijkste legeraanvoerder. Hij bracht na de dood van Alexander de Egyptische stad Alexandrië tot bloei o.a. door de Serapis-mysteriën naar deze plaats te halen en ijverde voor de uit- breiding van de hellenistische cultuur in Egypte en Noord-Afrika.

Primaire bronnen voor deze incarnaties:

- Wat Raymundus Lullus betreft, de voordracht van Rudolf Steiner gehouden op 5 januari 1924 te Dornach. GA 233-a: “Mysterienstätten des Mittelalters. Rosenkreutzertum und modernes Einweihungsprinziep”. Dornach 1991, 5e dr., Rudolf Steiner Verlag. In Nederlandse vertaling verschenen onder de titel: “Middeleeuwse mysteriën, Rozenkruisers en moderne inwijding”. Dit is het eerste deel in de boekuitgave “De opstanding van de geest”. Amsterdam 2008, Uitgeverij Pentagon.

- Voor beide incarnaties zie Frans Lutters: “Daniël van Bemmelen 1899-1982. Opnieuw geboren aan het begin van het Lichte Tijdperk”. Zeist 2005, Vereniging voor Vrije Opvoedkunst. Met name de pagina’s 108-114, 187-191 en 229-235 in dit boek.

.

Racisme bestaat niet

Winnie de Poe over Immigratie en ras

Tegenwoordig wordt iemand racist genoemd als hij gehecht is aan zijn land en gemeenschap. Simone Weil is de opperracist volgens deze visie, want zij was een groot tegenstander van ontworteling. Het is zo dat iedereen die pro-immigratie is, ontworteling bepleit. Als men je verwijt “Je bent racist” omdat je tegen massa-immigratie bent, dan antwoord je : “En jij bent ontwortelingsvergif !”, zoals Simone Weil deed.

In feite is dit geen nieuw inzicht, vijftig jaar geleden vond de Gaulle dit ook al. De Franse politicus, oud-minister en auteur Alain Peyrefitte noteerde de woorden die generaal Charles de Gaulle op 5 maart 1959 sprak :  

"Het is heel goed, dat er gele,  zwarte en bruine Fransen zijn.  Zij tonen aan, dat Frankrijk openstaat voor alle rassen en dat dit land een universele roeping heeft. Maar wel op voorwaarde, dat zij een kleine minderheid blijven. Zoniet, zal Frankrijk niet Frankrijk blijven. Wij zijn tenslotte voor alles een Europees volk van het blanke ras, met Griekse en Latijnse culturele achtergrond, en we behoren tot de christelijke godsdienst. We moeten mekaar geen verhaaltjes op de mouw spelden. Bent u de moslims al gaan bekijken met hun tulbanden en djellabas ? U ziet toch onmiddellijk dat dat geen Fransen zijn.  Zij die de integratie prediken, hebben het brein van een colibri, ook al zijn ze heel geleerd.   Probeert u olie en azijn samen te voegen door met de fles te schudden. Na enige ogenblikken scheiden ze zich terug. Arabieren zijn Arabieren en Fransen zijn Fransen. Gelooft u dat de Franse gemeenschap 10 miljoen moslims kan opslorpen, die er morgen 20 miljoen en overmorgen 40 miljoen zullen zijn ? Als we de integratie mochten nastreven en als alle Arabieren en Berbers van Algerië beschouwd zouden worden als Fransen, hoe zouden we kunnen verhinderen dat zij afzakken naar onze steden, waar een hogere levensstandaard bestaat ?  Mijn dorp zou niet langer Colombey-les-Deux-Eglises heten, maar Colombey-les-Deux-Mosquées".

Ondertussen is het al zover, de Arabieren zijn er, en ze zullen hier blijven. Ze brengen hun eigen cultuurvorm mee en onderhouden hem. Het is onvermijdelijk. Na de Eerste Wereldoorlog had Europa een nieuwe impuls moeten opnemen maar dat is niet gebeurd. En zo is er een geestelijk vacuüm ontstaan dat gewoon een andere geestelijke inhoud naar hier zuigt, een Arabische blijkbaar. Mensen die in een grote boog om een katholieke kerk lopen, staan op de eerste rij om hun schoenen uit te trekken wanneer een moskee opendeurdag houdt :

Pleidooi voor diversiteit
Op de eerste dag van de nieuwe ramadan, de islamitische vastenperiode, brengt De Standaard (11.8.10) over verscheidene pagina’s gespreid informatie en getuigenissen naar aanleiding van deze gebeurtenis uit de Vlaamse folklore. Aangezien niet mag worden getwijfeld aan het respekt van De Standaard voor de diversiteit van religieuze kulturen, mag bij voorbaat worden aangenomen dat in de lente van volgend jaar het begin van de kristelijke vastenperiode door De Standaard zal worden begeleid met evenveel kommentaar en getuigenissen. (Mark Grammens, Journaal van 26 augustus 2010)

Dat gaat niet gebeuren natuurlijk, en het zou ook geen zin hebben. Waarom nog aandacht besteden aan een vermolmd instituut als de katholieke kerk dat ook geen antwoord heeft op de vragen van deze tijd. We moeten gewoon het positieve van dit arabisme onder ogen zien : wanneer onder invloed van deze impuls al onze traditionele waarden, die we tot hiertoe niet bewust verworven hadden, wanneer die dus gaan afgeschaft worden – vrijheid van meningsuiting, gelijke behandeling der geslachten, dierenwelzijn, scheiding van kerk en staat – dan misschien zullen de mensen zich gaan bezinnen over de waarden van het christendom die het Avondland groot hebben gemaakt, dan zal men misschien wat aandacht besteden aan de antroposofie die zoveel vernieuwend potentieel heeft, die ons bvb. aanspoort tot wakkerheid en bewustzijn zowel voor de eigen taalgeest en volksziel als voor die van de ons omringende volkeren. Pas vanuit zo’n wakkerheid en bewustzijn kan een echte Europese impuls ontstaan.

.

De Nederlandse euritmie

Door Erna van Deventer- Wolfram

‘De Nederlandse taal is de uitdrukking van het Nederlandse landschap, wisselend tussen licht en schaduw, licht en donker, zon en wind, zoals Rembrandt het schildert: wereld van licht en schaduw’
Dit spiegelt zich in de Nederlandse euritmie.

Deze woorden van Rudolf Steiner kunnen voor ons een wegwijzer zijn voor het beleven van de Nederlandse euritmie zoals hij ons die heeft geleerd. Het was toen maart 1922; de meesten die bij deze bespreking waren en echt als peten om dit pas geboren kind, de Nederlandse euritmie, heen stonden, zijn al lang niet meer op aarde.
Als namen van deze peten zou ik moeten noemen, behalve Rudolf Steiner zelf, Marie Steiner, mevrouw Kloppers, Mrs. Pyle en mijn man als tolk, en nog enkele anderen. Wij vormden toen de jonge generatie aan wie Steiner dit nieuwe kind van de antroposofie toevertrouwde.

In ons moet het bewustzijn leven dat de Nederlandse euritmie een uitdrukking is van het Nederlandse wezen. In 1922 leefde in de kringen van onze beweging een stemming, waaruit helemaal geen behoefte sprak om de Nederlandse euritmie te ontwikkelen! Dat euritmie belangrijk was begreep men, en er werd veel moeite gedaan om door cursussen in verschillende plaatsen belangstelling voor euritmie te wekken. Maar Nederlandse euritmie? Nee, de Duitse euritmie was toch veel mooier; en de Duitse gedichten van Steiner, Morgenstern, Steffen enzovoort waren toch ook veel mooier dan de gedichten van Vondel, Perk, Nijhoff, Roland Holst, om er maar enkele te noemen. Laten we met enige humor op deze tijd terugkijken. Toen we begonnen Nederlandse euritmie te leren, de Nederlandse klanken, de sfeer van de bewegingen die Rudolf Steiner als karakteristiek voor het Nederlandse wezen gaf, hoe vaak — zeker meerdere malen tijdens elke cursus — kregen we het verzoek: ‘0, doet u het toch liever in het Duits, onze Nederlandse klanken zijn zo lelijk; bijvoorbeeld de Nederlandse ui in huis is lang niet zo mooi als de Duitse au in Haus!’ Ja, nog sterker, men vond zelfs de aanwijzingen van Steiner voor deze klanken zo ‘merkwaardig’, zo ‘vreemd’.
Maar dit niet willen accepteren van de metamorfose van de Duitse klanken in de Nederlandse, wat betekende dat eigenlijk? Het betekende toch dat men zich helemaal nog niet bewust maakte dat de taal de levende uitdrukking is van de volksgeest! En toch had Steiner in 1919 in de ‘Geisteswissenschaftliche Sprachbetrachtungen’ al gewezen op de waarheid van dit feit. In mijn artikel in het maandblad van februari 1956 heb ik al iets verteld over hoe Steiner ons in januari 1922 de eerste richtlijnen gaf voor de Nederlandse euritmie, bijvoorbeeld: ‘Wie Erde zegt, bedoelt iets anders dan wie aarde zegt; en omdat dat zo is heeft ieder volk tot op zekere hoogte zijn waarheid’. Op onze vraag, toch de specifieke Nederlandse euritmie te willen leren, zoals wij in Dornach Russische, Engelse en Franse euritmie hadden geleerd, beloofde hij in te gaan tijdens de wetenschappelijke cursus in Den Haag, voorjaar 1922.
En zo geschiedde. In de aula van het gymnasium aan de Laan van Meerdervoort in Den Haag zaten de genoemde personen en enkele anderen, van wie ik mij de namen niet meer herinner. Het was een ouderwetse school, de zaal was kaal en de banken waren laag. Toen ik in 1921 naar Nederland kwam raadde Steiner me aan veel Nederlandse gedichten te euritmiseren, ook als ik de inhoud niet begreep. Hij vroeg aan mijn man, liefst elke dag drie of vier Nederlandse gedichten langzaam voor mij te reciteren; die moest ik dan euritmiseren. Op deze wijze zou ik dan vlug en goed Nederlands leren spreken. Nu, een jaar later, in 1922, vroeg hij wat mij het meeste opviel in de Nederlandse taal. Toen ik allereerst de L noemde, die in Nederland achter in de klankholte van de mond wordt gesproken, in tegenstelling met de Duitse L, begon Steiner met zijn inleiding.
Hij zei dat een van de belangrijke dingen dit was: ‘De Nederlandse taal wordt sterk achter in de mond gesproken; de Nederlandse euritmie moet daarom ver naar voren toe worden uitgebeeld’. Toen riep hij mevrouw Kloppers, een lange gestalte, en zei: ‘Kijk, mevrouw Kloppers is toch een echte Nederlandse. Doet u dit eens voor:

“Ik ben geboren uit zonnegloren”. (Gedicht van J. Perk, volledige tekst)

Ze deed het en Steiner zei: ‘Ziet u wel, dat is Nederlands: wijde bewegingen, heel ver naar voren, alsof ze aan het strand de wijde zee wil omvatten’.
Sommige opmerkingen over ons Nederlandse volkskarakter, juist door de beïnvloeding van ons klimaat en landschap, waren zo raak dat men ze bijna niet durft vertellen. Maar gezegd heeft ‘Herr Doktor’ het dan toch, en wij die het hoorden, hebben het sportief en met humor opgevat Misschien is het voor de thans jonge generatie ook belangrijk om Steiner eens van deze kritische kant te leren kennen.
Steiner bleef verder doorvertellen over het licht en donker in onze taal en stelde ons de taak, voortdurend bij het vormen van klanken onze handpalmen naar binnen of naar buiten te keren; bijvoorbeeld bij de donkere O in bom, droom, zoom enzovoort, de handpalmen naar binnen te keren in de kleuren (euritmisch uitgebeeld dan) groen, blauw, indigo, violet zwart, terwijl we bij het horen van lichte O-klanken, zoals in wolk, kolk, rollen enzovoort, de handpalmen naar buiten moesten keren in de euritmische kleuren groen, geel, oranje en rood. Heb je dus een regel als:

‘de zon troont boven onze hoofden’,

dan wisselen naar binnen en naar buiten gekeerde handen elkaar voortdurend af; en dat geeft een zeer beweeglijk beeld. Toen we dat uitvoerden riep Steiner plotseling:’Kijk, dat doet de zon hier nou ook:
steeds wisselend, sterk stralend, dan plotseling overschaduwd door ervoor trekkende wolken, tot de zon weer doorbreekt. Dat is toch ook iets in het Nederlandse volkskarakter: grote plannen, groot enthousiasme, en dan, alsof de vloed de eb verdringt, alsof er niets gebeurd is, tot de eb dan weer het land laat zien en het besluit weer wakker wordt.’
Dit zei Steiner bijna letterlijk. En wij, de jongste generatie, hoorden het; en nu nog kunnen voor ons zulke opmerkingen van Steiner een sleutel zijn om allerlei problemen, ook in ons verenigingsleven, te begrijpen. Hebben we soms ook niet iets dergelijks onder elkaar ontmoet? Iemand is vervuld van stralend enthousiasme voor het werk in de Antroposofische Vereniging, en dan hoor en zie je soms jarenlang niets meer van hem of haar. Om welke reden dan ook trekt iemand zich terug; zijn wezen verhult zich voor ons, wordt later in het leven weer zichtbaar, of vindt in dit leven de weg tot ons werk helemaal niet meer terug.
Verder liet Steiner ons één groot verschil zien tussen de Duitse en de Nederlandse taal. Wat in het Duits een sterke, harde medeklinker heeft, krijgt vaak in het Nederlands een zachte klank, alsof de ‘grenzen wijder worden’, niet meer zo vast omlijnd, bijvoorbeeld:
Vater — vader
Mutter — moeder
Feuer - vuur
Funken - vonk
Tat — daad
Tod — dood.
Wat gebeurt daar? Steiner noemde het ‘wijder, groter wordende euritmische bewegingen’. “De configuratie van het woord wordt minder scherp, de middengebergten wijken terug, de vlakte opent zich, de mens boetseert minder”.
Steiner laat ons voelen dat degene die Vater, Tod, Fort zegt, veel meer wilssubstantie met de uitademing moet meegeven om het desbetreffende woord te vormen dan degene die zachtere klanken vormt. Onze gehele Nederlandse taal glijdt meer terug in de mond dan een taal die rijk is aan medeklinkers en die zodoende de mens dwingt het onbewuste wilsleven te aktiveren. “Gaan we nog meer naar het westen”, zei Steiner eens, “en komen we in Engeland, dan wordt de taal nog veel minder geaccentueerd.”

Ik heb vooral willen wijzen op de verplichting die op ons rust doordat Steiner ons de Nederlandse euritmie heeft gegeven. Hij zag daarin de spiegeling van het Nederlandse wezen en landschap, zodat de mens door euritmie in zijn moedertaal te beoefenen, tegelijkertijd een sleutel ontvangt tot het begrijpen van zijn eigen wezen, voorzover dat gebonden is aan eigen land en taal ...

Aan het eind van zijn aanwijzingen zei Steiner: “Maar liefhebben moet je je moedertaal, liefdevol oefenen en weten dat elke taal één stralenglans is van het wereldwoord zelf.”
Een merkwaardige opmerking van Rudolf Steiner over de Nederlandse taal en de Nederlandse euritmie kan ons een sleutel geven om ons volk in het wezen van zijn taal te begrijpen.
1. “De romaanse talen, die geen H achter de medeklinkers vormen, horen meer bij de luciferische talen.”
2. “De germaanse talen, die wel een H achter de medeklinkers vormen, horen bij de ahrimanische talen.”
3. “De Nederlandse taal staat dus meer onder luciferische dan ahrimanische invloed. Dit geldt dus ook voor de Nederlandse euritmie, en dat moet daarin tot uitdrukking komen.”

Hier wil ik laten zien hoe belangrijk het kennen van de Nederlandse euritmie is als medium van onze volksziel. Wil men hierin de gedachtengang van de antroposofie volgen, dan moet men in plaats van de ‘Hollandse’ euritmie spreken over de ‘Nederlandse’ euritmie. Historisch gesproken raakt het woord Hollands alleen Noord- en Zuid-Holland, terwijl het Nederlands werkelijk de taal van ‘de lage landen bij de zee’ is, dus geheel Nederland omvat, zoals wij het nu kennen.
Wie de Duitse taal vergelijkt met de Nederlandse, komt, oppervlakkig gezien, gauw tot het oordeel: o ja, het Nederlands lijkt erg veel op het Duits, op het plat-Duits! Maar dit blijkt op den duur dan wel een fundamentele vergissing te zijn. En dit werd ons in 1922 zeer duidelijk gemaakt door Rudolf Steiner toen hij voor de Nederlandse euritmie geheel andere aanwijzingen gaf dan wij voor de Duitse euritmie kenden. En toen ik dan ook de vraag stelde hoe je de Nederlandse G moet uitdrukken, in woorden als geven, gaarne, klagen, toen antwoordde Steiner zeer spontaan: “Vooral fonetisch; u moet luisteren naar wat u hoort. Als u in het woord ‘geven’ de G als een zachte CH hoort, moet u dit als een zachte CH uitdrukken. Terwijl u het Duitse ‘geben’, ‘Gnade’ met de G weergeeft zoals u die uit het Duits kent.” Dus overal waar je in het Nederlands de zachte CH hoort, moet je het ‘heranwehende’, het naar ons toe stromende van de CH uitbeelden, terwijl bij het Duitse ‘geben’, ‘Gnade’ de zacht-afwerende G-beweging op haar plaats is die uitdrukt dat je eerst ruimte schept, waarin dan iets gebeuren kan. Wat een diep verschil in volkswezen komt er dan tot uitdrukking in woorden als: ‘Gnade, Glaube, Gott’, en ‘genade, geloof, God’!
Het beste zou nu zijn dat degene die dit leest, de theorie in praktijk omzet en voor zichzelf deze aanwijzigen realiseert in de daad, dat wil zeggen desnoods in zijn stille kamer euritmiseert: geven-geben, gaan-gehen, goud-gold enzovoort. Aangezien ik zelf euritmiste ben, griezel ik er eerlijk gezegd een beetje van, door dit artikel een levenloze theorie in de hand te werken die toch alleen maar verlost kan worden door enthousiaste praktijk! Nog hoor ik Steiner roepen: “Maar u moet enthousiasme voor zulke fijnzinnige dingen opbrengen!” En omdat ik me thuis voel in het Nederlands èn in het Duits, spreek ik uit ervaring: door het te doen benader je de werkelijkheid het beste.

Hierna vroeg Steiner om gedichten uit de tijd van Vondel — hij zelf kende geen Nederlands — en zei: “Daar (bij Vondel) moet u voor mij vinden, dat men de H, deze gedeeltelijke CH, nog schrijft!” En werkelijk, in de oude uitgave stond: ‘wat God behaaght, is wel’, en ‘Gods oneindigh wezen’, en ‘eeuwigh’ enzovoort. En hij ging verder: “Wat u nu hoort moet u euritmiseren, vele malen, zodat u voelt: wie ‘God’ euritmiseert beleeft iets anders dan wie ‘Gott’ uitbeeldt. Maar dit verschil tussen Duits en Nederlands is pas ontstaan, toen de Nederlandse tijdgeest een andere opgave kreeg; en “toen het Nederlandse volk zich afsplitste van het fundament dat het gemeen had met het Duitse volk”, toen begon het verschil tussen Duits en Nederlands groter te worden. Beschreven zijn de feiten in de 3e voordracht van Steiners ‘De volkszielen’ uit Oslo 1910.
Wat betekent dit historische feit voor de taal, respectievelijk voor de mens die deze taal spreekt? Dat niet alleen abstract de klanken anders werden uitgesproken, maar dat de mens tot in zijn fysieke lichaam met zijn spraakorganen andere spierbewegingen maakte dan vroeger, en daardoor, ook tot in het fysieke lichaam, een ander mens werd. Doordat bijvoorbeeld het tsjechische volk dag in dag uit de vele medeklinkers met zijn spieren vormt respectievelijk spreekt, vormt dit intens aan zijn wil-doorstroomd karakter. In de middeleeuwen vinden wij in Duitsland èn de ‘Niederlande’ dezelfde gothische letters. Wie bijvoorbeeld oude bijbels ter hand neemt ontdekt het gothische in beide uitgaven, En eigenlijk zou het veel meer aan de historische feiten beantwoorden te spreken over Nederlandse taal en Nederlandse euritmie dan over ‘Hollandse’.

Niemand van ons had een wetenschappelijke opleiding gehad, noch in taalwetenschap, noch in historische vakken. De tegenwoordige generatie met haar veel bewustere wijze van reageren zou zeker op andere wijze door Steiner zijn opgeleid. Bijvoorbeeld, bij de bespreking van de Nederlandse euritmie werd door Steiner geheel onverwachts de opmerking gemaakt:
“Wat de medeklinkers betreft, vergeet u ook niet dat die in het Nederlands niet mogen worden gevolgd door een H! Want de romaanse talen worden uitgesproken zonder H — het zijn de luciferische talen — terwijl de germaanse talen deze H achter de medeklinkers wel mogen hebben; het zijn de ahrimanische talen”. Ik geloof dat ik Steiner na deze belangrijke opmerking wel heel verbaasd aangekeken heb, want hij liet er op volgen:
“U begrijpt mij zeker, want u hebt het daarnet heel goed gedaan”.
Grote stilte — want ik begreep niets, maar ik durfde dat niet te zeggen. Toen gaf hij als voorbeeld: “Het woord ‘train’ wordt in het Frans zonder H achter de T uitgesproken, en in het Nederlands ‘trein’ ook. Terwijl, wanneer je in Nederland iemand hoort spreken over t(h)rein, t(h)aak, t(h)ol, dan weet je zeker dat de desbetreffende het Nederlands niet tot moedertaal heeft, maar het Duits.” Dus de stootklanken T, P, K, die in het Frans zonder H erachter worden uitgesproken, moeten dezelfde uitspraak in het Nederlands hebben.
En om ook hierbij weer terug te komen op ons uitgangspunt: wat leert ons de Nederlandse euritmie door haar verschil met de Duitse, over de Nederlandse volksziel? Zoals we weten is de euritmische beweging die we met onze armen en handen uitvoeren, de metamorfose van de spraakbeweging die onze spraakorganen grotendeels onbewust uitvoeren tijdens het spreken. Wordt nu tijdens het spreken het luciferische element van de germaanse taal in het Nederlands werkelijk versterkt, zoals het door de Franse invloed vanaf het begin van de 10e eeuw echt gebeurt — een stroming die volgens Steiner haar begin al vroeger had— wat gebeurt er dan? Dan wordt het gebruik van de ademhaling bij het spreken, bij de vele, ontelbare medeklinkers zonder H werkelijk veranderd; minder ademkracht dringt bij het spreken van de zachte medeklinkers (zonder H) naar buiten. Maar ook dit is nog van diepere invloed op de mens die zo spreekt, want hij laat minder adem met de medeklinkers meestromen, en dat betekent dat hij een verandering brengt in het psychische equivalent van de ademhaling: het euritmische wezen.
De gevoelsmens in ons ondergaat dus subtiele veranderingen doordat we anders spreken. Lijkt dit onwaarschijnlijk? Als je langere tijd Frans gesproken en je ingeleefd hebt in de Franse taalmelodie, en daarna spreek je Nederlands of Duits, dan zul je opmerken hoe verschillend deze talen op ons werken. je ondergaat er werkelijk de andere volksgeest door.
In de euritmie is dit nog veel sterker, Ik heb bijvoorbeeld eens op verzoek van Rudolf Steiner het Onze Vader ge-euritmiseerd in het Latijn, Frans, Duits en Engels. Dezelfde inhoud, maar in verschillende talen, brengt verschillende aspekten van het wezen mens tot uitdrukking. Bij deze gelegenheid beschreef Steiner uitvoerig wat het spreken van deze verschillende talen, respectievelijk het euritmiseren betekent ten opzichte van de inhoud die men uitdrukt. Hij maakte ons duidelijk dat degene die het Onze Vader zegt iets anders bedoelt, een fijne maar wezenlijk andere nuance dan degene die zegt ‘Notre Père’, of ‘Pater Noster’, of ‘Our Father’.
En als ons Nederlands van na de middeleeuwen een luciferische tendens naar de romaanse talen toe heeft, waar de stootklanken niet zo scherp zijn gevormd, dan zou men de ahrimanische tendens in de Duitse taal moeten vinden, die méér gevormd wordt, volgens Steiners aanwijzingen? Ja, luister maar eens naar het Duits in de buurt van Hannover, Westfalen, waarvan taalkundigen zeggen dat dat het zuiverste Duits is. Daar hoor je een ongelofelijk sterk gevormde taal, daar ‘stolpert man über einen spitzen Stein’, daar ‘springt die Spitzmaus über die Spalten im Stall’, terwijl men verder in Duitsland ST uitspreekt als ‘scht’, en SP als ‘schp’. Als je deze manier van spreken euritmiseert kun je sterk de vormkracht van het Duits beleven, veel meer ademstroom wordt door wilskracht omgezet en verbruikt! Veel zou men nog kunnen zeggen, maar we moeten het doen en beleven, dan ontstaat er vanzelf een enthousiasme voor deze problemen van het wezen ‘mens’. Dan sluit zich de kring met de woorden die ik eerder ook al gebruikt heb, met Steiners woorden: ‘Aber liebhaben muß man seine Muttersprache, liebevoll üben und wissen, daß jede Sprache ein Strahlenglanz ist des Weltenwortes selbst”.

“Maar liefhebben moet je je moedertaal, liefdevol oefenen en weten dat elke taal één stralenglans is van het wereldwoord zelf.’

Uit het bovenstaande kunnen we niet anders dan besluiten dat er naast de Nederlandse ook een Vlaamse euritmie moet bestaan. Immers, in Vlaanderen wordt de L niet achter maar vooraan in de mond gevormd. Dat er veel meer vormkracht in het Vlaams steekt, proef je direct als je het woord ‘gezellig’ in het Vlaams uitspreekt en dan het Nederlandse ‘gesjelleg’ er laat op volgen.
Je hoort in het Vlaams nog de verschillende klanken apart, waar ze in het Nederlands vaak versmelten. Zegt een Vlaming ‘groot’ dan hoor je de G en de R duidelijk onderscheiden. Bij een Nederlander is dat meestal één klank, een –naar ons gevoel akelig – keelschraapsel alsof je met een platte schop wat zand van de kasseien schept.
Daarom zijn de aanwijzingen voor de zachte CH eerder toepasselijk op het Vlaams dan op het Nederlands. Je zou kunnen stellen dat het Nederlands meer aanleunt bij het Engels in zijn tendens tot vormloosheid : de R vertoont er de neiging om volledig te verdwijnen in de uitspraak, net als in het Engels. Een verschil tussen F en V is er ook verdwenen in de uitspraak.
Wat de R betreft is het Vlaams romaanser dan het Frans vermits wij onze R uitspreken zoals Italianen en Spanjaarden.

.

Het was Perks derde en laatste vlam -Joanna Blancke- die hem inspireerde tot 'Iris'. Het is een gedicht over de onbereikbaarheid van de geliefde. Telkens als Zefier (de westenwind) Iris (de regenboog) wil aanraken of kussen, verdwijnt zij. Beiden zijn in de ban van een kosmisch spel van aantrekking en ontwijking.
De vorm, de inhoud en de metrische structuur van het gedicht doen denken aan 'The Cloud' van Shelley.
(bron : http://users.telenet.be/gaston.d.haese/perk.html#IRIS )

.

Een bewezen geval van reïncarnatie

“Toen stelden de leerlingen Hem de vraag: ‘Waarom zeggen de schriftgeleerden toch dat eerst Elia moet komen?’. Hij gaf hun ten antwoord: ‘Inderdaad, Elia zal komen om alles te herstellen. Ik zeg u zelfs: Elia is reeds gekomen, maar zij hebben hem niet erkend, doch naar willekeur met hem gehandeld, zoals ook de Mensenzoon van hen te lijden zal hebben’. Nu begrepen de leerlingen dat Hij hun over Johannes de Doper gesproken had”. Mattheüs 17: 10-13

Bruce & Andrea Leininger, Ken Gross (2009) “Soul survivor. The reincarnation of a world war II fighter pilot” - Londen: Hay House

Ik ‘geloof’ in reïncarnatie. Dat werkwoord plaats ik tussen aanhalingstekens, niet om het te verzwakken of weg te nuanceren, maar wel omdat het woord ‘geloven’ verbonden is met allerhande connotaties, die in mijn geval zeker niet van toepassing zijn. Het gaat niet om een geloof dat voortvloeit uit enige traditie, of geöriënteerd is op enige autoriteit. Als kind had ik van het idee nooit gehoord, en nooit had ik iemand ontmoet die het denkbeeld aanhing of zelfs maar plausibel vond. Maar tussen mijn 20 en 25 jaren is de overtuiging gaandeweg opgedoken, als een soort natuurkracht die uit de diepte opsteeg. Zeker, ik las wel enige boekjes over het onderwerp, het ene al serieuzer dan het andere, maar die lectuur lag niet aan de oorsprong van mijn ‘geloof’. Veeleer zocht ik al lezende toelichting over wat zich van binnenuit bij mij aandiende. Ik heb dit geloof, zoals ook mijn geloof in bijvoorbeeld de Drievuldige godheid, steeds meer aangevoeld als uitdrukkingen van mijn eigen diepere wezen, en tegelijk als een algemeen menselijke kracht die zich naar de oppervlakte van het dagdagelijkse bewustzijn omhoogwerkte en daar, temidden van de verwarring, de gebrekkigheid en boosaardigheid, een heilzame, verwarmende en lichtbrengende invloed uitoefende.

De mens heeft niet één middelpunt. Hij is een elliptisch wezen, met twee brandpunten die elkaar impliceren. De oppervlakte van het waakbewustzijn bereikend ontmoet het geloof het verstand, dat om bewijzen en argumenten vraagt. Geloof en verstandelijk denken zijn geen tegengestelden, ook geen instanties die ieder een eigen gescheiden ‘domein’ moeten toegewezen krijgen, maar twee aspecten van éénzelfde menselijke munt, net zoals stof en bewustzijn twee onverbrekelijke aspecten vormen van het Zijn.
Enerzijds is het onmogelijk om consequent en samenhangend te denken indien men niet, minstens instinctief en onberedeneerd, de Triniteit (in haar filosofische gestalte: Zijn / Waarheid / Waarheidstoegankelijkheid) als grondslag van de werkelijkheid accepteert. In deze Triniteit die alles draagt, gelooft men, en dient men te geloven om überhaupt gelijk welke bewijsvoering te kunnen aanvatten. Wij hebben kennis van de Triniteit als grond van alles, niet op basis van enige autoriteit, doch als direct gevolg van onze eigen goddelijke aard. Niemand hoeft ons uit te leggen, kàn ons uitleggen of heeft ons ooit uitgelegd, wat met Zijn, Waarheid en Waarheidstoegankelijkheid wordt bedoeld. Wij hebben tot deze ultieme grond van de werkelijkheid een direct begin van toegang op basis van ons menszijn zelf.
Maar tegelijk vormt dit geloof of directe weten een kiem, die enkel zichzelf kan blijven door op te bloeien tot de plant van het actieve denken, met ontvouwing van steeds nieuwe bloemen van inzicht en begrip. De mens is geroepen om de geïndividualiseerde verschijningsvorm te zijn van de waarheid of Logos in de wereld, en hij zou zichzelf zowel als de wereld verraden indien hij het streven naar steeds nieuwe vormen van bewijs, begrip en inzicht zou opgeven.

Het natuurlijk geloof in de werkelijkheid van de reïncarnatie gaat dus, door zijn eigen aard, gepaard met zoeken naar wat men bewijs zou kunnen noemen. In werkelijkheid gaat het niet zozeer om formele bewijsvoering, zoals we zullen zien, maar eerder om het streven naar kennis betreffende een werkelijkheid waarvan men reeds weet heeft doch die men steeds beter wil leren kennen.

De hoofdweg naar inzicht betreffende het wezen van reïncarnatie loopt natuurlijk, Plato achterna, over de volgehouden redelijke meditatie betreffende de aard van zelfbewustzijn, en betreffende ons vermogen om conceptueel te kunnen denken en begrippen te kunnen vormen. Diegenen die geloven dat zelfbewustzijn en denkvermogen op één of andere manier opwasemen uit de stof, verkeren in dezelfde situatie als diegenen die enkele eeuwen geleden geloofden in spontane generatie (leg een hoop graan en oude vodden op een zolder, en na een tijdje ontstaan in die hoop spontaan muizen). Ex ovo omnia geldt mutatis mutandis ook voor de geest. En geloven dat de menselijke geest, niet het denken zelf doch datgene wat het denken draagt, door één of andere magische act uit het niets ontstaat rond het moment van de conceptie, is logisch gelijkwaardig met de acceptatie van vergelijkbare derivaten van het solipsisme (bijvoorbeeld aannemen dat de hele kosmos door een magische act is ontstaan, 5 minuten geleden, of 6.000 jaar geleden).

Onderzoek via rationele meditatie leidt enkel tot principiële inzichten. De meeste mensen, waaronder ikzelf, herinneren zich echter niets van enig vorig leven, zodat we verstoken blijven van concrete en gedetailleerde kennis. Voor dat laatste is men aangewezen op de getuigenissen en verklaringen van diegenen die beweren wél te zien. Die verklaringen dienen dan met het scalpel van de rede te worden ontleed.

Een bijzondere groep mensen zijn de zeer jonge kinderen, die zich een voorbij leven herinneren. Over dit onderwerp bestaat interessante literatuur, die ik in de loop der decennia min of meer heb opgevolgd. In de jaren zeventig heb ik op dit vlak veel gehad aan het werk van Ian Stevenson. Ook het meer recente van Carol Bowman (zie bv. “Return from Heaven. Beloved relatives reincarnated within your family” New York: HarperCollins Publishers; 2001) vond ik inspirerend. De verhalen van zo’n kinderen hebben wel een bijzonderheid, waarvan men zich scherp bewust dient te zijn. Het gaat bijna zonder uitzondering over abnormale of zeer ongewone biografieën, doorgaans met voortijdig of zeer bruusk afgebroken levens die dan vrij kort daarna via reïncarnatie lijken te worden hernomen. Men kan de verschijnselen die in zo’n gevallen lijken op te treden niet zonder meer veralgemenen. Bovendien dient men ook altijd op te letten voor datgene wat door Steiner het ‘principe van de spirituele economie’ wordt genoemd, en dat inhoudt dat kostbare wezensdelen, bijvoorbeeld onafgewerkte impulsen van mensheidsbelang, door andere individuen ter voortzetting of afwerking zouden kunnen opgepikt worden.

Het meest gedetailleerde recente voorbeeld van een herinnerend kind wordt beschreven in het boek “Soul survivor”. Het gaat over een jongetje, James Leininger, geboren op Goede Vrijdag van het jaar 1998 (een datum die met name bij antroposofen een belletje doet rinkelen).

Op 1 mei 2000, kort na zijn tweede verjaardag, krijgt James de eerste van een lange reeks nachtmerries (p.33). In juni begrijpt zijn moeder voor de eerste maal wat hij tijdens deze nachtmerries uitroept: “Airplane crash. Plane on fire. Little man can’t get out” (p.47). Er dient opgemerkt dat James met zijn vader in februari 2000 het “James Cavanaugh Flight Museum” had bezocht (p.19), waar James een buitengewoon intensieve belangstelling had getoond voor de aldaar opgestelde WO II- vliegtuigen. Die belangstelling kan als een aanwijzing worden beschouwd voor één of andere vorm van ‘herkenning’, maar anderzijds is het ook mogelijk dat precies dit museumbezoek, en alles wat de peuter daar te horen en te zien kreeg, het materiaal leverde voor de nachtmerries. Spoedig geeft de peuter details die erg specifiek zijn en onmogelijk in het museum of in de familiale kring konden opgepikt worden. Hij zou door de Japanners zijn neergeschoten en daarbij omgekomen. De Japanse vliegtuigen waren volgens hem herkenbaar aan de grote rode zon die op de toestellen was geschilderd (p.59). James laat weten dat zijn vliegtuig behoorde tot een kleiner Amerikaans vliegdekschip dat hij de ‘Natoma’ noemde (p.66-68). Vader Bruce Leininger ging ervan uit dat ‘Natoma’ een Japans woord is, doch ontdekte internetgewijs het vroegere bestaan van een Amerikaans vliegdekschip de “Natoma Bay”, dat inderdaad in de slag in de Stille Oceaan was ingezet. Er bestond nog een kleine veteranenvereniging van het schip, dat zelf allang tot schroot was verwerkt.

Toen de ouders op 5 oktober 2000 aan James vroegen wat zijn naam was als piloot, antwoordde hij “James”. Zijn ouders dachten dat het kind de vraag verkeerd begreep en zijn huidige naam gaf. James bevestigde evenwel dat zijn vroegere voornaam ook ‘James’ was, maar dat hij zijn achternaam was vergeten. Gevraagd of hij de namen van andere personen aan boord van de Natoma kon geven, kwam als zeer specifiek antwoord “Jack Larsen”, die volgens James Leininger ook een piloot zou zijn geweest (p.76-77).

Op p.91 lezen we dan dat Bruce een boek gekocht had als kerstgeschenk voor zijn vader (“...who cherished anything about the Marine Corps in World War II’s Pacific theater”, wat suggereert dat binnen de familie toch wel belangstelling voorhanden was voor dit onderwerp). Het boek behandelde de verbeten en bloedige slag om het eiland Iwo Jima, de eerste plaats waar de Amerikanen in 1945 Japans grondgebied veroverden. Bladerend door het boek met zijn vader wijst James plots de plaats aan waar hij in zijn vroeger leven zou zijn neergeschoten. Bruce doet onderzoek en vindt dat de Natoma Bay inderdaad bij deze slag was betrokken.

Er zijn ook tegenindicaties. James zegt dat hij piloot was van een welbepaald type vliegtuig, genaamd de Corsair. Evenwel waren op de Natoma Bay geen vliegtuigen van dit type voorhanden (p.68; p.99).

Chance Vought F4U Corsair

In hoofdstuk 15 wordt Bruce’s bezoek beschreven aan een bijeenkomst van Natoma Bay – veteranen in september 2002. Hier verneemt de vader van James ondermeer dat Jack Larsen, die wel degelijk piloot op dat schip geweest, bovendien ook nog leeft.

Zoals iedere peuter begon James Leininger na zijn derde verjaardag te tekenen:
“In de loop van die zomer in 2001 begon James te tekenen. Het waren altijd oorlogstaferelen, met exploderende bommen en kogels over gans het blad. Het ging overduidelijk over zeeslagen, en altijd waren er vliegtuigen in de lucht. Er was ontegensprekelijk iets historisch in die veldslagen, ze leken op scènes uit de Tweede Wereldoorlog. Er waren geen straalvliegtuigen, geen raketprojectielen. Wel vliegtuigen met schroefaandrijving in gevechten boven de zee. James signeerde zijn tekeningen met ‘James3’. Als je hem vroeg waarom hij dit deed, zei hij eenvoudig : “Omdat ik de derde James ben. Ik ben James Drie.”

Dit raadsel wordt opgelost wanneer op de lijst van 18 Natoma Bay – gesneuvelden een piloot James M. Huston Jr. wordt gevonden. De vader van deze piloot heette dus blijkbaar ook James, zodat James Leininger zichzelf inderdaad logischerwijs als ‘James three’ kon betitelen (p.125). Uit nader onderzoek bleek vervolgens dat deze James M. Huston Jr inderdaad bij de slag bij Iwo Jima was omgekomen. Vanaf dit punt was duidelijk dat, indien het reïncarnatieverhaal inderdaad zou kloppen, James Leininger (geboren op 10 April 1998) inderdaad de reïncarnatie zou moeten zijn van de op de Natoma Bay gelegerde piloot James M. Huston (geboren op 22 oktober 1923 en overleden op 3 maart 1945, toen zijn vliegtuig werd neergehaald bij de slag om Iwo Jima).

Korte blik op enkele verdere lijnen van onderzoek

Na uitvoerig zoeken slagen de ouders van James Leininger erin om de familie van piloot James Huston Jr. te identificeren. Het blijkt dat de jongste zuster nog leeft. Anne Huston Barron, op dat ogenblik 84 jaar, wordt door Bruce en Andrea Leininger gecontacteerd. Omdat James Leininger weet blijkt te hebben van allerhande kleine famililale details geraakt zij snel overtuigd van de individuele gelijkheid tussen het kind en haar gesneuvelde broer. Deze zuster bezorgde de familie Leininger ook enkele foto’s van haar broer als piloot. Op deze afbeeldingen, opgenomen in het boek, is James Huston inderdaad te zien bij een Corsair. Nader onderzoek leerde dat Huston van januari tot augustus 1944 deel uitmaakte van een elite-eenheid die als opdracht had om de omgebouwde Corsair uit te testen voor gebruik op vliegdekschepen.

James Leininger met de jongste zuster van de in 1945 gesneuvelde piloot James Huston Jr. Op basis van een aantal preciese details die James Leininger kon geven accepteert Anne Huston Barron de jongen als de reïncarnatie van haar in 1945 gesneuvelde broer James Huston.

Eén van de merkwaardigste, in het boek uitvoerig beschreven onderzoeks-lijnen betreft de drie medestrijders van James Huston Jr., namelijk Walter John Devlin (+ 26 oktober 1944), Billie Rufus Peeler (+ 17 november 1944) en Leon Stevens Connor (+ 25 oktober 1944).

James had twee GI-speelgoedpoppen die hij Billie en Leon noemde en waarmee hij iedere dag speelde. Die poppen gingen mee in bad en in bed. Met kerstmis 2002 kreeg hij van een tante een nieuwe, soortgelijke pop met blond haar, die hij Walter noemde (p.157). Dat was een ietwat verrassende keuze, omdat de Leiningers niemand met die naam in hun kennissenkring hadden. Bruce vroeg hem waarom hij zijn drie poppen de namen Billy, Leon en Walter had gegeven. Het verrassende antwoord van de vierjarige luidde: “Omdat dat de mannen zijn die me tegemoet kwamen toen ik in de hemel kwam (Because that’s who met me when I got to heaven)”.
Bruce kreeg daarop een inval en ging de lijst van de 18 gesneuvelden van de Natoma Bay opzoeken. Op deze lijst kwamen inderdaad drie reeds vermelde piloten voor met respectievelijk de namen Walter, Billie en Leon, en zij sneuvelden alle drie voor James Huston. Bruce en Andrea Leininger hebben biografische gegevens over de drie betrokkenen opgezocht, die samen met hun foto’s in “Soul Survivor” zijn opgenomen. Zij merkten ondermeer op dat de haarkleur van de drie betrokkenen klopte met de haarkleur van de poppen (p.170).

James Leininger met Jack Larsen, de gewezen collega piloot op de Natoma Bay waarvan James zich de naam herinnerde.

Ook Jack Larsen, de medepiloot van James Huston, bleek nog te leven en ook hij werd opgezocht. Hij maakte deel uit van de esquadron waarin ook James Huston was opgenomen. Hij schonk aan James Leininger de pilotenhelm die hijzelf droeg op die fatale dag.

James Leininger is nu elf jaar en, zoals bijna altijd blijkt te gebeuren (zie bv. de boeken van Bowman) zijn de herinneringen aan het vorig leven na het verloop van de eerste zevenjarenperiode weggedeemsterd. Ook over de tussengeboortelijke tijd weet de jongen nu niets meer. Het weinige wat hij op het laatste gebied als klein kind zei was erg interessant. Zo bevestigde James, als vele andere kinderen, dat het kind zijn ouders doelgericht opzoekt (p.153-154). Dit bevestigt de stelling die Steiner op dit vlak formuleert: het kind ontwikkelt eerst liefde voor zijn toekomstige ouders en de liefde van de ouders voor het kind is hierop een antwoordende liefde.

Een test

‘Soul Survivor’ is een uitzonderlijk goed gedocumenteerd voorbeeld van een reïncarnatiegeval. Ofwel is het een authentiek geval, ofwel gaat het om een extreem voorbeeld van bedrog en/of infectueuze autosuggestie, waarbij dan enkele tientallen personen moeten betrokken zijn. En natuurlijk, bedrog, autosuggestie en extreem besmettelijke vormen van zelfbedrog bestààn.

In verband met het geval werden door de media ook skeptici aan het woord gelaten. Die gingen blijkbaar onmiddellijk uit van zelfmisleiding, zonder enige vorm van nader onderzoek. Dat lijkt mij, gegeven de a priori plausibiliteit van de reïncarnatie-hypothese en de ogenschijnlijk goede gedocumenteerdheid van dit geval, absoluut geen rationele werkwijze, die enkel wordt ingegeven door het feit dat deze ‘skeptici’ bij voorbaat uitgaan van de extreem hoge plausibiliteit van de door hen aangehangen materialistische opvattingen. Maar dat belet natuurlijk niet dat de skeptische these in dit dossier bij daadwerkelijk onderzoek toch de juiste zou kunnen zijn.
http://www.youtube.com/watch?v=zXBxyvlziPg

Wat ik nodig had was een onafhankelijke test. Maar hoe kan men een occult fenomeen als reïncarnatie daadwerkelijk testen?

Ik zag slechts één opening. In tegenstelling tot de gevallen die beschreven staan in het vermelde boek van Carol Bowman, bevat “Soul survivor” de geboortedatum en geboorteplaats van de twee betrokken personen. James Huston Jr. Is geboren in South Bend, Indiana, op 22 oktober 1923. James Leininger is geboren op Goede Vrijdag 10 April 1998. Ik had dus de mogelijkheid om de geboortehoroscopen van de James II en James III te berekenen. Doch hoe zou ik moeten te werk gaan en welke conclusies zou ik uit een vergelijking kunnen trekken?

Het is evident dat ik uit een gebrek aan overeenkomst tussen beide horoscopen niets zou kunnen concluderen. Ik ben geen astroloog. In de loop van mijn leven heb ik genoeg waarnemingen kunnen verrichten om de realiteit van minstens bepaalde soorten astrologische correlaties ernstig te nemen. Doch tegelijk vermoed ik, alweer op basis van overweging, waarneming en ervaring, dat het onbegonnen werk is om met betrekking tot de eigenschappen van een individu op basis van een horoscoop enige conclusie te trekken. Ik heb bijvoorbeeld opgemerkt dat topnatuurwetenschappers en topwiskundigen veel meer met de zon en/of maan in de Aries worden geboren, dan op basis van toeval redelijkerwijs kan worden verwacht (J. Verhulst Nonuniform distribution of the ecliptical longitudes of Sun and Moon at the birthdays of top scientists. Psychological Reports, 85, p.35-40, 1999). Doch hieruit volgt geenszins dat men uit het al dan niet aanwezig zijn van de Zon of de Maan in Aries iets kan besluiten over de wetenschappelijke of wiskundige talenten van een welbepaalde persoon.

De vraag of een gegeven geboorteconstellatie bij een gegeven persoon hoort is dan weer van een andere orde. Ik ken het antwoord op die vraag niet, maar het is denkbaar dat het antwoord bevestigend is. In dat laatste geval zou men een gelijkende geboortehoroscoop mogen verwachten voor James 2 en James 3, ttz voor James Huston Jr en James Leininger. Met andere woorden: een sterke overeenkomst tussen de geboortehoroscopen kan als een bewijs gelden voor de authenticiteit van dit vermeende reïncarnatie-geval, terwijl omgekeerd uit een gebrek aan zo’n sterke overeenkomst niets zou kunnen besloten worden.

Maar wat is een “...uitzonderlijke overeenkomst”? Het enige wat ik direct uit de datum kon afleiden was het feit, dat James Huston en James Leininger niet met de zon in hetzelfde teken zijn geboren. Voor het overige is geen echt objectief criterium te vinden om “...uitzonderlijke overeenkomst” ondubbelzinnig vast te stellen, aangezien astrologen het helemaal niet eens zijn over het belang dat aan de verschillende componenten van een horoscoop moet worden gehecht. Moet ik bijvoorbeeld maanknopen, gelukspunten, en de posities van allerhande grotere en kleinere, met het blote oog niet zichtbare planeten meebeschouwen en op overeenkomsten controleren?

Ik besloot om de meest elementair denkbare test uit te voeren. Vooreerst maakte ik een keuze voor de eenvoud: ik zou enkel de posities van de zeven klassieke dwaalsterren ten opzichte van de twaalf traditionele dierenriemtekens beschouwen. Voor het al dan niet aanwezig zijn van de overeenkomst legde ik mezelf uiteindelijk een simpel, subjectief maar zeer streng criterium op: ik diende in één oogopslag, zodra de tweede horoscoop naast de eerste op mijn computerscherm verscheen, een evidente en overrompelende overeenkomst tussen beide horoscopen te zien. Indien ik langer dan pakweg vijf of tien seconden nodig zou hebben om die overeenkomst op te merken, dan diende ik de testuitkomst als ‘negatief’ te beoordelen, in de zin dat uit de test dan niets kon worden besloten, en dan zou ik ook mijn oordeel over de authenticiteit van het Soul Survivor-rapport opschorten.

Toen ik beide horoscopen op het computerscherm naast elkaar had, bleek er inderdaad een onmiddelijke en zeer uitzonderlijke gelijkenis tussen beide horoscopen te bestaan (zie hieronder). Beide horoscopen vertonen, zoals men in een oogopslag kan zien, dezelfde partitie van de zeven planeten. In beide gevallen staan Zon, Mercurius, Mars en Saturnus op een kluitje in hetzelfde teken. In beide gevallen staan Venus en Jupiter samen in een aangrenzend teken. De maan staat alleen in een derde teken. De preciese kans op zo’n identieke partitie is moeilijk precies te bepalen, omdat de posities van de dwaalsterren langs de ecliptica natuurlijk niet onderling onafhankelijk zijn; maar de waarde ligt zeker beneden 0,001. In beide gevallen is de nauwe conjunctie tussen Zon en Saturnus het hoofdaspect (het is ook opvallend dat de posities van Saturnus in beide horoscopen bijna exact opposiet staan). De maan staat op beide dagen in dezelfde fase (een kleine twee dagen voor volle maan).

Ik heb op basis van deze test de deur achter me dicht getrokken. Ik heb geconcludeerd dat het geval van James Leininger wel degelijk authentiek is. De gevolgen zijn vérstrekkend, want het dubbele besluit luidt dat redelijkerwijs niet enkel reïncarnatie, maar ook één of andere vorm van verband tussen persoonlijkheid en geboorteconstellatie geaccepteerd moeten worden. Voor deze implicaties schrik ik evenwel niet terug.

Benaderende horoscopen voor James Huston en James Leininger.
De huizenindeling heeft geen betekenis, vermits de geboorte-uren onbekend zijn.