LEUGEN-SPECIAL
(1) LIEGEN OM BESTWIL
De linkse columniste Emma Brunt schreef op 21 juni 2002 een merkwaardige column in Het Parool. Daarin gaat zij over tot een bekentenis: ja, de linkse journalisten en academici logen over de multiculturele samenleving, en zij logen welbewust:
"Een paar jaar geleden kwam ik bijvoorbeeld mijn goede vriend P. tegen, die werkzaam is als criminoloog en die mij bulderend van het lachen vertelde dat hij ‘het hele zooitje tuig dat de Rotterdamse Kruiskade onveilig maakte’, nog niet zo lang geleden had mogen aanschouwen in Paramaribo en op de Antillen, in het kader van een paar werkbezoekjes aan de gevangenissen aldaar. Want die jongens waren nog niet op vrije voeten, of ze renden naar het vliegveld en kochten een one way ticket naar Nederland. ‘Maar dat mag je hier niet hardop zeggen’, voegde hij er grinnikend aan toe, ‘dus denk erom: dat heb je niet van mij’.
Natuurlijk is het gemakkelijk, zeker achteraf, te besluiten dat je dat misschien wél had moeten zeggen, of schrijven, want het tegenwoordig steeds vaker gehoorde verwijt aan ‘links’ - zowel aan politici als journalisten en academici - is nu juist dat ze best wisten dat er iets volslagen misging in de multiculturele praktijk, maar dat angstvallig voor zich hielden. En dat is waar, ik kan het niet ontkennen.
In mijn kennissenkring werden daar allang cynische grapjes over gemaakt, zodat de statistische cijfers over het aandeel van Marokkaanse en Antilliaanse jongeren in de straatcriminaliteit bepaald niet als een verrassing kwamen, maar desalniettemin kan ik nog steeds navoelen wat al die mensen - mijzelf niet uitgezonderd - heeft bewogen om zich daar niet, of alleen zeer behoedzaam over uit te laten (...) Het alternatief was namelijk even verschrikkelijk, en net zo ideologisch beladen als het beschaafde zwijgen dat in acht werd genomen, omdat je niet ver buiten de landsgrenzen hoefde te kijken om te weten dat racisme en xenofobie nog steeds bestonden".
Waarom liegen de linkse machthebbers over de multiculturele samenleving? Juist: om het racisme en de xenofobie te bestrijden. Maar is dit argument niet circulair? Want als racistisch en xenofoob werden juist diegenen gebrandmerkt, die beweerden dat er wel degelijk een vuiltje aan de lucht was met die ‘multiculturele samenleving’, en dat intelligentie en criminaliteit wel degelijk kunnen verschillen volgens etnische en raciale herkomst.
Maar Emma Brunt ging nog verder in haar linkse bekentenis. Ze blijft misprijzend neerkijken op de ‘kleinburger’, op Jan Modaal, omdat die de ‘multiculturele samenleving’ - waartegen hij nooit via democratische weg ja of nee heeft kunnen zeggen, niet kritiekloos wenst te slikken. Ze spreekt haar scepsis uit "..over de verdraagzaamheid van de mens in het algemeen en die van de rancuneuze kleinburger in het bijzonder" en ze vindt de aanhang van Pim Fortuyn "..behoorlijk eng". En dan volgt haar anti-democratische geloofsbelijdenis:
"Wat niet wegneemt dat ik daarmee een fundamenteel gebrek aan vertrouwen in de democratische besluitvorming verraad, wat in wezen een hooghartig sentiment is: een elitaire vorm van bevoogding. Alsof ik nog steeds denk dat de multiculturele sores beter aan een select gezelschap van sociologisch geschoolde commentatoren had kunnen worden overgelaten en liever niet aan de boze kankerpitten die het echt raakt. Dat is de hoogmoed van ‘links’, waaraan ik mij medeschuldig maakt. Maar het is nog maar de vraag of ik dat echt betreur".
Met andere woorden: het liegen gaat toch maar best verder, zelfbewuster dan ooit, want democratie is maar niets wanneer je daarmee de kankerpitten aan het woord laat, die de multiculturele samenleving niet zo zien zitten.
* Elders in deze Witte Werf kunt U een en ander lezen over de Deichmann-affaire. In het Nederlands taalgebied is, voor zover ik kon nagaan, De Groene Amsterdammer het enige blad dat Deichmanns artikels publiceerde (op 22 januari 1997: home-3.tiscali.nl/~sb008024/Rik/LiegendeFoto.htm). Aart Brouwer leverde nadien belangwekkende commentaar bij het aansluitende proces: "De affaire staat niet op zichzelf. Dat de moderne media steeds vaker crisissituaties in de hele wereld vergelijken met de holocaust is niet alleen een schrikbarend bewijs van journalistiek onvermogen, het is helaas een bewuste trend. De grote ideologieën mogen dan zijn verbleekt, zowel journalisten als lezers verlangen nog steeds naar een zwartwit-voorstelling van de wereld waarin ze hun geweten kunnen verankeren. Volgens een nieuwe richting in de journalistiek heeft de verslaggever de plicht om partij te kiezen. Er bestaat ook al een naam voor het genre: attachment journalism (...) de term (...) dekt een lading van leugens en manipulatie in naam van een of andere ‘goede zaak’. Een voorbeeld is het broeikas-effect, waarvan het bestaan nimmer wetenschappelijk is bewezen; niettemin is het verschijnsel door een hele generatie journalisten aangegrepen voor het verspreiden van ondergangsscenario’s. Nog kwalijker is de wijze waarop journalisten de mythe hebben ondersteund dat het risico van aids-besmetting bij heterosexueel contact even groot is als bij homosexueel contact. Toen deze mythe vorig jaar in Engeland eindelijk werd doorprikt, schreef een columnist van The Guardian dat hij niet wakker lag van de jarenlange misleiding. Hij was ‘verheugd’ dat jongeren tegenwoordig vaker condooms gebruiken of voor onthouding kiezen. Het deerde hem niet dat de sexuele ontplooiing van een hele generatie letterlijk is verziekt door de angst voor het HIV-virus. Hij zou wel bepalen wat goed was voor de lezers. De Duitse journalist Burkhard Müller-Ullrich schreef vorig jaar een boek over de missiedrang in de moderne journalistiek, die zich in Duitsland verbergt achter de schaapachtige naam ‘Gesinnungsjournalismus’. Hij behandelt een aantal voorbeelden in Tsjernobyl, het afsterven van het regenwoud, de Brent Spar, en concludeert dat van oorsprong linkse en liberale bladen samen met organisaties als Greenpeace en Amnesty een ‘bewustzijnsindustrie’ vormen die afwijkende feiten verdringt".
Deichmann’s artikel werd niet enkel juridisch gecensureerd in Groot-Brittannië; in Duitsland zelf werd de auteur systematisch verketterd: "Ook in eigen land werd Deichmann verketterd. De sympathie voor het katholieke Kroatië was hier zo groot dat het Duitse publiek alle anti-Servische berichtgeving als zoete koek slikte. Een vergelijking van de Servische oorlogsmisdaden met de holocaust was bijzonder welkom, omdat het sluimerende nationale schuldbesef erdoor werd ontlast. De Oostenrijkse Balkanreporter Erica Fischer maakte het nog bonter. Na de gebruikelijke verdachtmakingen aan Deichmann’s adres schreef zij dat journalisten best feiten mogen manipuleren als zij daarmee een ‘grotere waarheid’ dienen"
(www.groene.nl/1997/18/ab_journalisten.html).
Kenmerkend voor PC is, dat niet langer de waarheid, maar wel het ‘respect’ voor ‘gevoeligheden’ de centrale waarde wordt in het spreken en in de beeldvorming. Prof. Wolfgang Marx hekelde onlangs de cirkelredenering die in Duitsland wordt gehanteerd en die ervoor zorgt dat iedere kritiek op Israël bijna automatisch als ‘antisemitisch’ wordt afgedaan. Telkens wordt zo’n antisemitismebeschuldiging dan gevolgd door de rituele mededeling, dat kritiek op Israël - mits niet antisemitisch - op zich natuurlijk wel geoorloofd is. Tot de volgende commentator zich waagt aan een kritische opmerking, en volautomatisch de beschuldiging van antisemitisme over zich heen krijgt. Marx schrijft dan:
"Wie sind wir in diesen unfruchtbaren Zirkel hineingeraten? - An dieser Stelle muß man auf die Ideologie der "politischen Korrektheid" zu sprechen kommen, die uns mit sanftem, aber, wenn es denn sein muß, auch sehr unsanftem Nachdruck dazu veranlassen will, die Realität, wenn schon nicht anders zu sehen, so doch wenigstens anders zu beschreiben, als wir das bisher getan haben. So müßte man in dem bekannten Märchen von Andersen den Kindern geradezu verbieten zu sagen, der Kaiser sei nackt. Es wäre höchst inkorrekt, ihn derart zu kränken und zu blamieren. Korrekt verhalten sich die Höflinge und die erwachsenen Untertanen, die so tun, als ob sie es nicht sähen. Das nämlich ist der Grundgedanke der politischen Korrektheid: so tun, als ob nichts wäre, auch oder gerade, wenn etwas ist. Die Richtigkeit einer Aussage schützt sie nicht davor, inkrimiert zu werden; und Wahrheit ist im Diskurs der politischen Korrektheid kein zentraler Wert. Von Bedeutung ist allein das Kränkungspotential einer Feststellung, und damit geht es gar nicht mehr um objektive, es geht allein noch um subjektive Tatbestände, es geht in letzter Konsequenz um psychologische Kasuistik".
(‘Hoe zijn wij in deze steriele cirkelgang beland? Om dat te begrijpen, moeten we ingaan op de ideologie van de politieke correctheid, die ons met zachte of desnoods onzachte dwang ertoe brengen wil, om de realiteit anders te zien, of tenminste toch anders te beschrijven, dan we tot dusver deden. In het bekende sprookje van Andersen had men de kinderen moeten verbieden om te zeggen, dat de keizer naakt is. Want het is zeer incorrect, om de keizer derwijze te krenken en te blameren. Correct gedragen zich de hovelingen en volwassen onderdanen, die doen alsof zij niets zien. De kerngedachte van de politieke correctheid luidt immers: doen alsof er niets aan de hand is, ook indien er wél wat aan de hand is. En de juistheid van een uitspraak beschermt je niet tegen juridische aanklachten, want waarheid is in het PC-discours helemaal geen centrale waarde. Wat telt is het vermogen van een vaststelling, om iemand te kwetsen. Wat telt is niet langer wat objectief het geval is, maar wat subjectief wordt gevoeld; de argumentatie wordt in laatste instantie psychologisch’).
Waarom liegen?
Wat is toch de oorzaak van deze chronische leugencampagne? Ik geloof dat de oorzaken tamelijk complex zijn.
Ik geloof niet dat iedereen die liegt, zulks doet in het kader van een grote samenzwering. Ik denk wel dat er belangengroepen en organisaties zijn die welbewust op de verspreiding van bepaalde memes aansturen. Maar de meeste mensen die meewerking aan zo’n verspreiding, doen dit niet omdat zij terzake directieven hebben gekregen.
Vooreerst is het van belang om te beseffen dat er, ook in Westerse particratieën, een algemene tendens tot liegen bestaat. De Nederlandse bestuurskundige Michiel De Vries heeft hierover uitvoerig onderzoek gepleegd. Het onderzoek, dat lokale politici en ambtenaren betrof, toonde aan dat een fors deel van de betrokkenen bereid toegaf te liegen. De bereidheid om te liegen neemt toe met de moeilijkheden waarin men verkeert. In Nederland zegt 23% van de ambtenaren en politici wel eens te liegen, in Rusland is dat 58%. De reële cijfers zullen nog wel een stuk hoger zijn.
Deze matrix van ruim verspreide leugenachtigheid, die gewoon is bedoeld om de eigen doelstellingen door te drukken tegen het publiek in, biedt dan de voedingsbodem voor de gerichte, maatschappijsturende leugens, en voor de memologische technologie in de eigenlijke zin. Dat kan zeer ver gaan. Parool-journalist Bart Middelburg publiceerde recent een boek over de greep, die de zware misdaad kon verwerven op bepaalde journalisten. Meestal zal de situatie minder cru zijn. Maar dat een intieme verwevenheid bestaat tussen media en politiek kan niemand betwijfelen. Verhofstadt wordt permanent geadviseerd door Slangen, en de SP.A heeft zelfs een reclameman als voorzitter. Buitenstaanders zijn dan de dupe: zij komen niet of nauwelijks in de media aan bod.
De verspreiding van memes kan perfect gebeuren volgens het leninistische voorhoedeprincipe. Neem bijvoorbeeld een parlement. De politici die daar zitting hebben, proberen zich te ‘profileren’. Zij azen op bekendheid en succes op het publieke forum, en daartoe lanceren ze allerhande voorstellen. Of zo’n voorstel succes zal hebben, hangt ondermeer af van de houding van hun confraters. Indien een idee grote kans loopt om vanuit één of andere richting op georganiseerde weerstand te botsen, dan drop je dat voorstel beter. Het is dan handiger om op zoek te gaan naar een ander idee, dat minder weerstand oproept en waarmee je òòk de pers haalt. Dat betekent dat een kleine ‘voorhoede’, van pakweg tien of vijftien parlementsleden op een totaal van honderdvijftig, reeds een zeer effectieve rol als censor kan spelen. Ervaren politici ontwikkelen een zesde zintuig voor wat als ‘acceptabel’ en ‘haalbaar’ overkomt, en ze zullen hun energie liever niet steken in ideeën die weerstand oproepen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de pers. Memes, nep-ideeën die niet omwille van hun inhoud maar omwille van partijpolitieke taktiek worden gelanceerd, kunnen dus door een kleine luidruchtige kern in negatieve zin worden gestuurd.
Maar op lange termijn kan zo’n relatief kleine kern ook in positieve zin richtinggevend werken. Ook hier geldt het leninistische principe, dat een kleine, goed georganiseerde voorhoede wonderen kan verrichten. Beschouw, om een natuurkundige vergelijking te gebruiken, een voorwerp waarop een duizendtal actoren voortdurend willekeurig en in alle mogelijke richtingen krachten uitoefenen. Naast die duizend ongeorganiseerde en willekeurig werkende actoren zijn er ook nog een tiental actoren, die georganiseerd zijn en systematisch kracht uitoefenen in dezelfde richting. Wat zal er op langere termijn gebeuren? De interventies van de duizend ongeorganiseerde actoren zullen elkaar op termijn opheffen en geen blijvend effect sorteren. Maar de interventies door de georganiseerde minderheid zullen niet worden gecompenseerd en zij zullen wél lange termijneffect opleveren. Op termijn is het de kleine, gestructureerde minderheid van actoren die zal bepalen in welke richting het lichaam beweegt. Hetzelfde geldt in de politiek.
De leugencampagnes waaraan de bevolking wordt blootgesteld verlopen meer dan waarschijnlijk volgens zo’n stramien: relatief onzichtbare en numeriek niet zo sterke, goedgeorganiseerde groepen sturen de politieke besluitvorming door voortdurend druk uit te oefenen in de door hen gewenste richting. Tien of twintig bewust handelende logeleden in een parlement bijvoorbeeld, zullen op enkele decennia enorm veel kunnen realiseren, indien de rest van de parlementsleden ideologisch ongewapend en gedesorganiseerd blijft, en het volk onmondig en gedesinformeerd wordt gehouden.
Het oppervlakkige motief voor die druk is zeker economisch. Wij leven in een kapitalistische samenleving en de kapitaalbezitters moeten worden bediend. De ‘anti-racistische’ en ‘multiculturele’ ijver van de politieke klasse is in eerste instantie te verklaren door de noodzaak, om de oververzadiging van de arbeidsmarkt in stand te houden. "Mensen zonder papieren houden werkloosheid hoog", blokletterde De Standaard op 18 juni 02. In 2001 kwamen er 46.000 jobs bij, maar tegelijk groeide de beroepsbevolking met 44.000 eenheden, vooral door de massale ‘regularisatie’ van illegale immigranten. Om dezelfde reden beijvert de politieke klasse zich om de gezinnen zoveel mogelijk uiteen te rafelen, bijvoorbeeld door het eenzijdig subsidiëren van ‘kinderopvang’ buiten het gezin (= kinderen vormen een probleem, dat moet ‘opgevangen’ worden). In hetzelfde artikel lezen we: "De arbeidssituatie van vrouwen verschilt enorm naargelang ze wel of geen kinderen hebben. Zo heeft 82 procent van alle Belgische vrouwen zonder kinderen een baan; met kinderen valt dat percentage terug tot 70 à 75 procent. Vanaf de leeftijd van dertig jaar wordt de klassieke rolverdeling in het gezin merkbaar: het aantal werkende vrouwen daalt fors. Het huishouden en de opvoeding van de kinderen houden veel vrouwen (tijdelijk) thuis of doen ze deeltijds weken. De nood aan nog meer en flexibeler kinderopvang blijft bestaan". De politieke klasse zal dus voortdurend ideeën afscheiden die gezinnen met het verfoeielijke ‘klassieke rolverdelingpatroon’ helpen ontmantelen. Zo besprak Luc Vanheeswijck in De Standaard (‘Nieuwe discriminaties van gehuwd samenwonenden’ De Standaard, 29 november 2001) een reeks nieuwe discriminaties voor kinderen van gehuwden, die door de hervormingswet van 10 augustus 2001 werd ingevoerd. Een fraai voorbeeld van de manier, waarop de staat op de gezinnen wil parasiteren, werd geleverd met het voornemen van Mieke Vogels, om gebruik van het ‘persoonlijk assistentiebudget’ (PAB) voor inschakeling van familieleden te schrappen (‘Gouden mantelzorgers gaan eruit’ De Standaard, 15-06-02) . Personen met een zware handicap, bijvoorbeeld blinden, kunnen met hun PAB iemand betalen om hulp bij het dagelijks leven te verstrekken. Tot op heden kon bijvoorbeeld een blind kind dit budget aanwenden om de moeder vrij te stellen voor die zorg. Mieke Vogels wou deze mogelijkheid elimineren. Twee blinde kinderen mochten van haar dus wel elkaars moeder vergoeden, maar niet hun eigen moeder. Het doel van Mieke Vogels is tweeledig. Enerzijds wou zij besparen: zij speculeerde er ongetwijfeld op dat een aantal gezinnen de hartbrekende scheiding tussen kind en moeder niet zullen kunnen verwerken en dus zullen afzien van het PAB. En anderzijds wou zij sowieso kinderen en ouders scheiden en aldus de gezinnen verzwakken. Na protest heeft zij haar plannen ingetrokken.
En hier komen we dan bij het volgende punt: is de hele PC-ideologie enkel te verklaren als een verdediging van economische belangen? Of moeten we toch nog dieper zoeken? Zou het bv. niet denkbaar kunnen zijn, dat een bepaald soort economie juist wordt gepromoot vanuit ideologische redenen? Marxisten beweren dat economische verhoudingen bepalend zijn voor de loop van de geschiedenis. Oppervlakkig bekeken is daar veel voor te zeggen. Maar op een dieper niveau wordt toch steeds voor een bepaald soort economie gekòzen, en dat gebeurt dan weer vanuit een bepaald mensbeeld. Het is zonder meer duidelijk dat de elite een mensbeeld hanteert, dat gebaseerd is op materialistische en darwinistische uitgangspunten. De mens, de burger wordt gezien als een dier behept met gevaarlijke instincten. Die instincten moeten in toom worden gehouden door inplanting van de juiste memes. De belangrijkste in te planten meme is het concept, dat de mensen in biologisch opzicht wezenlijk gelijk zouden zijn. Omdat de elite materialistisch denkt, kan ze immers niet anders dan het gelijkheidsbeginsel funderen in de materie. Daarom worden bv. alle cijfers, die aantonen dat er raciale of etnische verschillen bestaan inzake criminaliteit, intelligentie of atletische vermogens, zwaar getaboeïseerd. Omdat PC op leugens berust, onderdrukt ze vrije confrontatie tussen ideeën en inzichten. * De waarheid kwetst, en daarom luidt het nieuwe, neppe PC-gebod: ‘Gij zult niet beledigen of kwetsen’. Volgens de PC-ideologie is Christus, hoewel geweldloos, zeker strafbaar: hij beledigde de Farizeeërs.
Indien we niet opletten, zal deze obsessie om niet te ‘kwetsen’ uiteindelijk leiden tot een compleet denkverbod. Deze zomer verscheen een bericht in de New York Times, waarin verhaald wordt hoe Jeanne Heifetz - een moeder in New York - toevallig ontdekte dat de literaire teksten gebruikt voor de middelbare eindexamens, van staatswege systematisch waren ontdaan van alle ‘gevoelige’ passages. Uit een tekst van Nobelprijswinnaar Singer bijvoorbeeld, was ondermeer het zinnetje "Jews are Jews and Gentiles are Gentiles" geschrapt. Uit een toespraak van UN-secretaris-generaal Kofi Annan was een verwijzing naar Californische wijn geschrapt (alkohol is aanstootgevend voor moslims). Van de 30 onderzochte teksten waren er 19 in belangrijke mate en zonder waarschuwing geamputeerd. Zoals hierboven in het citaat van W.Marx wordt gesteld: waarheid telt voor de PC-ideologie niet, het gaat om de ‘gevoeligheden’. Gevoeligheden, zelfs de meest absurde, moeten worden ontzien. Dit is een element van de materialistische pseudomoraal, die het principe van het Vrije Woord compleet op de helling zet; wat ook de bedoeling is. België speelt op dit vlak een pioniers- en laboratoriumrol. De pas goedgekeurde anti-discriminatiewet bijvoorbeeld, zal het vrije spreekrecht de komende jaren op spectaculaire wijze terugdringen. De Houllebecq’s van het jaar 2020 zullen niet vrijgesproken, maar zwaar veroordeeld worden. Er komen donkere tijden.
W.Marx "Eine Frage der Wahrheit. Zu den Antisemitismus-Vorwürfen gegen die deutsche Presse" Frankfurter Allgemeine Zeitung (19 07 02, p.6)
M. De Vries (2000) ‘Eerlijkheid: een vergelijkend onderzoek naar ethiek bij lokale politici en ambtenaren’ Beleidswetenschap (15), p.3-32
A.De Lange ‘Hoe de poldermaffia de media manipuleert’ Het Parool (24 10 02)
N.R.Kleinfield "The elderly man and the sea? Test sanitizes literary texts" New York Times (02 06 02)
* (2) MILOSEVIC MOET HANGEN
Helemaal bovenaan de globalistische agenda staat de installatie van een globaal rechtssysteem, dat boven en tegen de nationale staten kan opereren en dat op termijn moet gebruikt worden om iedereen, die de globale economische macht stokken in de wielen durft steken, aan te klagen en op te sluiten. Het Haagse tribunaal is daarvan het paradepaardje, maar speciale rechtbanken, zoals de illegale rechtbank waarvoor Milosevic nu terechtstaat, moeten het publiek reeds doen wennen aan het idee. Milosevic moet dus hangen, want de afgang voor de aanklaagster Carla del Ponte, die begin dit jaar nog een eredoctoraat kreeg van de KUL, zou anders te groot zijn. De pers doet terzake haar duit in het zakje, door een compleet vervormde berichtgeving.
Vlak voor het zomerreces voerde de aanklager getuige Radomir Markovic ten tonele, de voormalige chef van Milosevic’s geheime dienst. Bedoeling was, dat Markovic een vernietigend getuigenis zou afleggen waarin Milosevic definitief zou ontmaskerd worden als organisator van een genocide. In een uitvoerig artikel over het proces wist De Standaard (29-07-02, p.4) over het optreden van Markovic alleen maar het volgende te vermelden:
"De voormalige chef van de geheime dienst, Rade Markovic, kwam vorige vrijdag getuigen dat Milosevic weliswaar het commando had over alles wat er in Kosovo gebeurde, maar dat hij nooit het bevel gaf voor etnische zuiveringen, wel integendeel. Hij wilde volgens Marcovic dat de Albanese bevolking in Kosovo beschermd werd".
Dat is alles. Een nadenkende lezer moet zich daar toch wel vragen bij stellen. Uit het Standaard-artikel blijkt, dat Markovic een getuige is die werd opgeroepen door de aanklager. Maar wat Markovic zegt pleit Milosevic volledig vrij. Was dat écht de bedoeling van Carla del Ponte? Of liep hier iets mis, dat De Standaard ons verzwijgt?
Op de BBC vond ik een tip. Markovic zit in Servië in de cel. Volgens de BBC zou hij op het proces ook het volgende hebben getuigd: "He (=Markovic) also alleged that the Belgrade authorities had offered to drop charges against him if he agreed to testify falsely against Slobodan Milosevic" (‘hij stelde ook dat de autoriteiten in Belgrado hem hadden aangeboden om de aanklachten tegen zijn persoon in te trekken, indien hij bereid zou zijn om Slobodan Milosevic vals te beschuldigen’)
news.bbc.co.uk/2/hi/europe/2152747.stm
Dat zou een oplossing kunnen zijn voor het raadsel waarmee De Standaard zijn lezers opscheept: Markovic zou onder druk zijn gezet om voor de aanklager gunstige, doch valse verklaringen af te leggen. Ik vond bij verschillende persagentschappen bevestigingen terzake. Meestal erg korte berichten, die mij nieuwsgierig maakten naar wat Markovic letterlijk heeft verklaard.
Hoe de vork juist aan de steel zit, kunnen we lezen in de notulen van het proces, die op het internet beschikbaar zijn. De link is:
www.un.org/icty/transe54/020726IT.htm
Op p.8764 en volgende lezen we wat Radomir Markovic precies voor het ‘tribunaal’ heeft verklaard. Nadat hij verscheidene maanden in de gevangenis had doorgebracht, kreeg hij bezoek van Goran Petrovic, hoofd van de staatsveiligheid, Zoran Mijatovic, rechterhand van voorgenoemde, en Mihajlovic, minister van buitenlandse zaken van Servië. Dit drietal beloofde aan Markovic dat hij zou vrijkomen, en een nieuwe identiteit, geld en ondersteuning zou krijgen indien hij tegen Milosevic zou willen getuigen in Den Haag. Ook de folteringen waaraan Markovic blootstond zouden dan ophouden.
De stuitenste passage in het transcript vinden we op p.8765. Milosevic verwijst daar naar een verklaring tegen folterpraktijken, die in 1988 door de Algemene Vergadering van de UN werd aangenomen. De Engelse rechter May onderbreekt Milosevic met de woorden: "we’re not certainly going to litigate here what happened in Yugoslavia when he (=Markovic) was arrested. What we’re concerned with, as you know, is events in Kosovo" (‘we gaan hier zeker niet aanklagen wat in Joegoslavië gebeurde toen hij werd aangehouden. Zoals U weet gaat het hier over Kosovo’). De rechter liet dus niet toe dat nog verder licht werd geworpen op de condities waaronder kroongetuigen van de aanklaagster tot hun verklaringen gekomen waren.
Folteringen versus een luilekkerleven: is dat de keuze waarvoor Markovic werd gesteld? Het zou veel verklaren. In elk geval moet de aanklager een reden hebben gehad om te geloven, dat Markovic tegen Milosevic zou spreken. Markovic is nooit een politieke opponent geweest van Milosevic, maar integendeel een nauwe medewerker. Er moet dus een ander element hebben meegespeeld om de aanklager te doen geloven, dat Markovic ‘nuttig’ zou getuigen. Zware druk, zoals door Markovic zelf beschreven, lijkt de enig denkbare uitleg te zijn. Markovic zou dan uiteindelijk, oog in oog met zijn vroegere chef, toch hebben gekozen voor de handhaving van zijn intrinsieke menselijke waardigheid, hoezeer hij hierdoor zichzelf en zijn familie ook in gevaar brengt.
Alle mainstream media verzwegen dat Markovic zich voor het tribunaal over folteringen heeft beklaagd. En de meeste media, zoals De Standaard bijvoorbeeld, verzwegen bovendien dat Markovic naar eigen zeggen onder druk werd geplaatst om valse verklaringen af te leggen. Ere-doctor Carla del Ponte kan dus gerust zijn: de globalistische pers staat verder tot haar dienst.
_________________________________
* (3) LIEGEN OVER LEUGENS
Nu we toch over Joegoslavië bezig zijn, nog een toemaatje uit De Standaard. Op 3 augustus (p.30) verscheen in deze krant een artikel ‘Het levende skelet, tien jaar later’. Onderwerp: Fikret Alic, de man die op 5 augustus op de cover stond van TIME, met als bijschrift ‘Must it go on?’.
De foto is een van de grote propaganda-successtories van de twintigste eeuw. Hij werd overal ter wereld afgedrukt, met commentaar die verwees naar de holocaust en naar vernietingskampen. De ‘Daily Mail’ blokletterde: "The proof. Behind the barbed wire, the brutal truth about the suffering in Bosnia" (‘Het bewijs. Achter de prikkeldraad, de brutale waarheid over het lijden in Bosnië’).
De ‘Daily Star’ verwees met de kop: "Belsen 1992. War camp hell stuns the world" (‘Belsen 1992. De hel van het oorlogskamp verbijstert de wereld’) ondubbelzinnig naar de holocaust. De ‘Daily Mirror’ deed hetzelfde:
De opnamen van de graatmagere man doorheen de prikkeldraad riep inderdaad direct holocaustbeelden op, en speelden een belangrijke rol bij de lancering van de interventie in Bosnië.
Ziehier hoe De Standaard het verhaal achter deze foto samenvat:
"Op 5 augustus 1992 slaagde de cameraploeg van de Britse commerciële televisiezender ITN erin door te dringen tot het kamp van Trnopolje in Servië. De beelden die ze er maakte openden de ogen van de wereld voor het bestaan van Servische kampen waarnaar Bosniërs werden afgevoerd. Het prikkeldraad rond het kamp en de uitgemergelde Fikret Alic deden denken aan de concentratiekampen van de nazi’s. In het gezelschap van de ITN-journalisten Penny Marshall en Ian Williams en hun cameraman Jeremy Irvin bevond zich toen ook Ed Vulliamy, journalist van het dagblad The Guardian. Zij konden, staande voor het prikkeldraad rond het kamp, praten met de bange gevangenen, onder wie de 22-jarige Alic.
In februari 1997 ontketende de Duitse journalist Thomas Deichmann een polemiek omtrent de beelden die de wereld rondgegaan waren. Hij beweerde dat het kamp niet met prikkeldraad was omheind. Het prikkeldraad op de beelden zou een kleine afbakening op een aangrenzende weide zijn geweest. De cameraman zou dat standpunt hebben gekozen om een suggestief maar vals beeld van het kamp de wereld in te sturen. Bovendien zou er volgens Deichmann met de montage geknoeid zijn en zouden de mensen in het ‘vluchtelingenkamp’ zich tegenover journalisten lovend hebben uitgelaten over hun behandeling. De lichamelijke conditie van Alic zou uitzonderlijk geweest zijn en zijn lotgenoten zouden er weldoorvoed hebben uitgezien.
De ITN-journalisten Marshall en Williams dienden een klacht in tegen het Britse blad LM (voorheen Living Marxism) dat het artikel van de Duitse journalist had gepubliceerd. De rechter oordeelde dat de beweringen van Deichmann, die ook in het Duitse blad Novo en de Berliner Morgenpost waren verschenen, ongegrond waren..."
Wat is er vals in deze berichtgeving van De Standaard? We noemen twee elementen:
"...slaagden erin door te dringen..". Die formulering impliceert, dat de journalisten allerhande Servische weerstand moesten overwinnen om het kamp in Trnopolje te bereiken. In werkelijkheid was de ploeg uitgenodigd door de toenmalige president van de Bosnische Serviërs, Radovan Karadzic. Ze bereikten Trnopolje onder militaire escorte van de Bosnische Serviërs.
"..het prikkeldraad rond het kamp..." Dit is de eigenlijke inzet van het debat: stond er prikkeldraad rond het kamp of niet? Met andere woorden: was Trnopolje een concentratiekamp of niet? Het verhaal van Deichmann terzake is volledig juist. Er stond inderdaad geen prikkeldraad rond het kamp, en de Britse ploeg is inderdaad met camera en al achter een kleine en vervallen omheining buiten het kamp gaan postvatten om daar doorheen de naderkomende ‘gevangenen’ te filmen en te interviewen. Dit feit werd ook uitdrukkelijk bevestigd op het Britse proces. Ik citeer uit de officiële ‘proceedings’ van het proces (ik kreeg kopies van Deichmann), meer bepaald uit de samenvattende toespraak van de rechter tot de jury: "Clearly Ian Williams and Penny Marshall and their TV teams were mistaken in thinking they were not enclosed by the old barbed wire fence, but does it matter?" (‘Het is duidelijk dat Ian Williams en Penny Marshall en hun TV-ploegen verkeerd waren toen ze dachten niet door een oude prikkeldraadomheining omringd te zijn. Maar doet dit terzake?’). Die vraag van de rechter heeft betrekking op de eigenlijke inzet van het proces, die niet over feiten ging doch over intenties: "..this case (...) is not about whether Penny Marshall and Ian Williams have been inaccurate, unfair or misleading; the nub of this case is whether the defendants have established that Penny Marshall and Ian Williams have deliberately - I emphasise that word "deliberately" - compiled misleading television footage" (‘deze rechtszaak ... gaat niet over de vraag of Penny Marshall en Ian Williams de plank missloegen. Het voorwerp van overweging is, of Penny Marshall en Ian Williams vrijwillig - ik benadruk: vrijwillig - een misleidend TV-verslag hebben samengesteld’).
Thomas Deichmann
*
De Standaard staat natuurlijk niet alleen. Wanneer je bijvoorbeeld de verslaggeving van de BBC leest over het proces, stel je vast dat daar eveneens wordt gezwegen over de eigenlijke inzet van het proces. De uitspraak wordt voorgesteld als een afwijzing van Deichmann’s vaststelling, terwijl het in werkelijkheid ging over de vraag, of kwade bedoelingen bij het ITN-team bewezen waren. De BBC citeerde bijvoorbeeld Williams, die zei: "This case was about what happened in those camps in Northern Bosnia. What we have seen is sordid attempt to rewrite history" (‘dit proces ging over wat gebeurde in die kampen in Noord-Bosnië. We worden hier geconfronteerd met een vuige poging om de geschiedenis te herschrijven’). In werkelijkheid wordt in het BBC-verslag zelf de geschiedenis van het proces herschreven.
==> (news.bbc.co.uk/1/hi/uk/677481.stm)
Toch zijn er ook commentatoren die toegeven dat Deichmann gelijk had, maar dat zijn gelijk onbelangrijk is en dat hij eigenlijk uit is op de ontkenning van oorlogsmisdaden. Zo schreef Erica Fischer in Freitag (7 feb.1997): "Tatsächlich wurde das ‘falsche Foto’ von innerhalb eines mit Stacheldraht umgebenen Grundstücks gefilmt, in dem es vor dem Krieg Agrarmaterial zu kaufen gab. Hat Penny Marshall behauptet, sie wäre außerhalb gestanden? Ich weiß es nicht, und es ist mir im Grunde genommen auch egal" (‘De ‘valse foto’ werd inderdaad genomen vanaf een terrein dat met prikkeldraad was omgeven, en dat voor de oorlog als verkoopspunt voor landbouwmateriaal werd gebruikt. Heeft Penny Marshall dat ontkend? Ik weet het niet, en het kan me niet schelen’). In een ander artikel (‘Schlechte Erfahrungen...’ Der Standard, 17 januari 1997) schrijft Fischer vergoelijkend: "Daß sich Journalisten nicht gerade die harmloseste Aufnahme aussuchen werden, um das Weltgewissen zu erreichen, liegt auf der Hand" (‘nogal wiedes dat journalisten niet bepaald de meest onschuldige beelden gaan selecteren, om het wereldgeweten wakker te schudden’). Met andere woorden: een beetje knoeien mag, indien zulks de goede zaak dient. Fischer voert dan een nieuwe (anonieme) getuige ten tonele, aan wie zij blijkbaar zonder enige verdere controle geloof schenkt. Die getuige zegt dat Deichmann’s bewering wel juist is, maar.. "Stacheldraht habe es auch rund ums Lager gegeben, drei Meter hoch. Außerhalb des Stacheldrahts seien bewaffnete Wachen patrouilliert, und an der Westseite des ingesamt etwa zwei Quadratkilometer großen Geländes habe es Minen gegeben" (‘Er was drie meter hoge prikkeldraad rond het kamp, bewaakt door gewapende patrouilles; en aan de Westkant van het kamp, dat in totaal zowat twee vierkante kilometer besloeg, lag een mijnenveld’). Met andere woorden: het kamp wordt hier plots immens groot, en was omgeven door een helaas nergens gefilmde of gefotografeerde bewaakte afsluiting, waar logischerwijs alle journalisten toch hadden doorheen gemoeten. Controle van deze nieuwe bewering: nihil. De techniek om iemand als Deichmann klein te krijgen bestaat er blijkbaar in, om aan hoog tempo moraliserende en verontwaardigde commentaren te produceren, met voortdurende verwijzing naar de Holocaust, en met steeds nieuwe ongecontrolleerde getuigenverklaringen waaraan blijkbaar een soort religieus geloof moet worden gehecht. Tegelijk wordt het object van zo’n campagne dan recht op wederwoord ontnomen, en wordt naar processen en naar unanieme verklaringen van talloze getuigen en deskundigen verwezen.
In dit soort disputen is het doorgaans erg moeilijk om waarheid van leugen te onderscheiden, maar ik stel toch
een aantal vuistregels voor:
(1) diegenen die eisen dat ongecontroleerde getuigenverklaringen geloofd moeten worden, liegen waarschijnlijk;
(2) diegenen die vinden dat berichtgeving moet dienen om het publiek ‘op te voeden’ of ‘wakker te schudden’, liegen waarschijnlijk;
(3) diegenen die zich op ‘grote hoeveelheden’ getuigen of op ‘alle geloofwaardige bronnen’ beroepen, liegen waarschijnlijk.
De geloofwaardigheid van een onderzoeker stijgt met het belang dat hij hecht aan materiële bronnen, en met de nauwkeurigheid waarmee hij die bronnen onderzoekt.