____________________________
Hoe zit dat nu met die holocaust ?
Canon Fodder
Ernst Zundel: Modern-Day Galileo
By Matt Hutaff
Mar 8, 2005
H. Millard writes,
"Galileo Galilei, a notorious denier that the earth is the center of the solar system, was arrested recently and is being held in isolation lest his hateful ideas be heard by others. A spokesman for the Inquisition has said that the sale or possession of Galileo's book is banned and anyone found reading it or discussing its ideas will be arrested. 'Let everyone be cautioned by the experience of the hater Galileo,' said the spokesman. ' We will not tolerate such intolerance in our community.'"
"'Free speech is fine, but Galileo went too far,' said an Anti-Slander Organization spokesman. 'His venom and bigotry are beyond the pale. We all know that the earth is the center of the solar system and anyone who denies it is just spewing hate.' "
That's what could have been written back in the 1600's, and pretty much was. Today, we're much more enlightened and we certainly wouldn't have been part of such nonsense would we? Each of us knows in our heart of hearts that we would have stood up for Galileo even if we didn't know if what he was saying about the sun being the center of the solar system was correct or not. We know that whether he was right or wrong isn't really the point (even though he was right). He had a right to be wrong and he had a right to express his views. We know that we would have told the haters, who were trying to stop Galileo from speaking out, to crawl back under their rocks with the other loathsome creatures. We might even have said that it is part of human nature to question and wonder about things and to tell others what we believe. We might have told the bigots that the truth is the truth and that there is no harm in people expressing their theories and investigating to get to the truth. That's what intelligent people do. They don't just accept things as fact unless they can be proven. No ideas are sacred and unapproachable. All ideas are on the table in a free society and people can discuss things freely and openly without the fear of being persecuted. That's what freedom means. Most of us know that today, and most of us understand the wrong that was done to Galileo. Hindsight, it is said, makes us all geniuses.
The real difficulty, when you're actually living through history, is being able to see the repression right in front of you. And, if we don't see it and if we don't speak out against it, aren't we showing thereby that we are no better than the people of Galileo's day?
In truth, very few of us would have defended Galileo. How do I know this? Because very few of us are defending the victims of similar persecution in our own day. We allow repression and bigotry to flourish by our silence. We are no brighter in this regard than those who allowed Galileo to be persecuted or those who allowed the witches to be killed in Salem. We have not really progressed as living beings. We are as cowardly and ignorant as those in the past.
To keep things simple, consider just one example from the news this week of what we are allowing to happen.
Ernst Zundel believes that the Holocaust is not as it has been presented. He has written and spoken out about this. For this, he has been hounded by some Jews, the way Galileo was hounded by some Catholics.
This past week, Zundel was deported from Canada to his native Germany where he was promptly arrested for the crime of "Holocaust denial." That's his crime: Holocaust denial. That's as ridiculous a charge as "the earth is the center of the solar system denial." He'll now go on trial in Germany and he'll be found guilty. You can count on it because that's the way the corrupt system, controlled by tyrants, works. They have phony charges and a show trial and then they find the person guilty. It's all a sham so the Stepford People can smile and say, "See, justice was served he had a trial."
Zundel did nothing but use his inalienable human right to speak out on his belief that the Holocaust couldn't have happened as we're all supposed to believe. He didn't deny that Jews died. Lots did. There was a war going on. He didn't deny that there were concentration camps. There were plenty. In fact, and as an aside, we even had some in the U.S., but instead of Jews, we put Japanese Americans in ours. War is hell.
The problem is that the Holocaust, as generally put forth, has become like religious dogma. One is not supposed to investigate or question various dogmatic "truths." Zundel didn't buy it. He had questions. He sought answers. He told others what he had discovered. For this, he was smeared and persecuted.
So, what does a rational and free society do when its religious dogma--its orthodox beliefs--are challenged? Does it allow the challengers to speak out and does it allow other people to investigate all aspects of what they're saying? You bet. However, we don't live in a rational and free society. If someone says something that the rulers don't like and which questions dogma, the rulers try to silence them and keep others from hearing the message. Then, the rulers try to destroy those who are speaking out.
There's something of the alternate universe and eternal recurrence about this Zundel story that goes back even earlier than Galileo and conjures up Shakespeare's line: All the world's a stage, and all the men and women merely players." On our modern stage does it not seem as though we are seeing an alternate universe version of the Passion of the Christ starring Ernst Zundel?
Blanch not, dear friends, for I am not saying that Zundel is a new Jesus. I am simply saying that we've got the same old play going on right in front of us. We've been here before, and if we don't start using our brains we're going to keep coming back to the same thing over and over again as we allow one group to smear and persecute other groups by attacking individuals who take the lead in questioning and speaking out. Unless we fix things, injustice will continue. And, have no doubt that the attack on Jesus/Zundel was more than just an attack on lone individuals. These were attacks on everyone who was listening to them and was an attempt to intimidate the listeners and to force them back into the docile herd. "Conform to our truths or suffer," is the message from the rulers.
Here is the synopsis of our Passion Play in the alternate universe: A man, Jesus/Zundel, has come along to challenge some dogmatic views pushed by the Jewish establishment--the High Priests. These High Priests don't like what Jesus/Zundel is saying because he is causing the common people to doubt what the High Priests have been pushing. Alarmingly, to the High Priests, a growing number of these common people are listening more to Jesus/Zundel than they are to the High Priests. As a result, the High Priests want to be rid of Jesus/Zundel. However, for a variety of reasons, they can't directly get rid of Jesus/Zundel so they enlist the aid of others, the Romans/Germans. Jesus/Zundel is then crucified. Curtain.
It is telling, is it not, that Mel Gibson was also attacked by many of the same types of people who attacked Jesus/Zundel?
It is a sad commentary on the human condition that so many people are unable to see through smears and hate to what is essential and that so few people understand that it is the right of every human being to be able to express and hear ideas that some others may not like.
The Zundel case is about human freedom. Period.
Eind januari kregen we via de media een dagenlang durend tapijt-bombardement aan Auschwitz-herdenkingsmateriaal te verwerken. De eindeloze stroom van reportages en verslagen over de jodenvervolging kontrasteert schril met de stilte rond andere gebeurtenissen die tussen 1925 en 1950 in Centraal Europa plaatsvonden, en doet bijna vergeten dat al deze berichten toegeleverd worden binnen het kader van een censuurregime. Een vrijheidslievende pers zou consequent moeten zwijgen over aangelegen-heden, waaromtrent de politieke kaste censuurwetten heeft uitgevaardigd. Maar onze media zijn natuurlijk niet vrijheidslievend.
Ieder rationeel en onafhankelijk denkend mens dient zich in eer en geweten af te vragen, wat hij nu eigenlijk écht weet over een onderwerp waaromtrent tegelijk zo’n uitzonderlijke censuur wordt opgelegd en zo buitensporig veel ‘berichtgeving’ wordt gepleegd.
Kennis omtrent de gebeurtenissen in de Auschwitz-kampen steunt op twee soorten bronnen. Enerzijds hebben we de klassieke historische bronnen: archieven, gedocumenteerd fotomateriaal en materiële resten van het kamp. Anderzijds beschikken we ook over een massa getuigenverklaringen. Getuigenissen worden in de pers veel aangehaald, en regelmatig duiken nog nieuwe verklaringen op die dus meer dan een halve eeuw na de feiten voor het eerst worden geformuleerd.
We moeten ons durven afvragen in hoeverre zo’n getuigenissen de feiten weergeven. Getuigenverklaringen zijn in principe zeer kwetsbaar. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt, dat herinneringen snel kunnen besmet worden door suggesties. We moeten ons dus een beeld kunnen vormen omtrent de betrouwbaarheid van de getuigenissen.
Wie de betrouwbaarheid van bijvoorbeeld holocaust-getuigen wil toetsen, dient op zoek te gaan naar een element uit hun verklaringen dat aan de volgende vereisten voldoet:
1) Het element moet algemeen zijn. Elementen die specifiek zijn voor één bepaalde gebeurtenis waarbij slechts weinig mensen betrokken waren, of elementen betreffende dewelke getuigen elkaar tegenspreken, of die door één of slechts enkele getuigen worden voorgedragen, zijn onbruikbaar voor toetsing. We hebben een element nodig waarover een voldoende groot aantal getuigen zich in dezelfde zin uitspreken, zodat statistische toetsing mogelijk wordt.
2) Het element moet in direct verband staan met de mensenvernietiging. Er bestaan elementen die in veel getuigenissen voorkomen en bijvoorbeeld betrekking hebben op de gebrekkige huisvesting of hygiëne in het kamp. Bevestiging van deze elementen zou ons niets leren omtrent de realiteit van de systematische mensenvernietiging.
3) Het element moet controleerbaar zijn. We kunnen de betrouwbaarheid van een element slechts afwegen indien we een toetsing kunnen uitvoeren op basis van informatie die onafhankelijk is van de getuigenissen.
4) Het moet gaan om verklaringen die kort na de feiten werden afgelegd. Redelijkerwijs kan men aannemen dat de kwaliteit en de betrouwbaarheid van een verklaring afneemt met de tijd. Indien we zouden vaststellen dat laat afgelegde verklaringen onbetrouwbaar zouden zijn, dan zouden we hieruit niets kunnen besluiten betreffende de betrouwbaarheid van vroeg afgelegde verklaringen. Maar indien vroeg afgelegde verklaringen onbetrouwbaar blijken, kan hieruit wel worden geconcludeerd dat ook op laat afgelegde verklaringen niet kan worden gesteund.
Er zijn slechts weinig elementen die aan deze vier criteria beantwoorden. Eén element dat in aanmerking zou kunnen komen, zijn de getuigenissen over de schoorstenen van de crematoria, die overvloedig rook en vuur uitbraakten en blijkens talrijke getuigenissen niet enkel vanuit het kamp, maar ook ver daarbuiten konden waargenomen worden. We behandelen hier echter een tweede element dat we konden identificeren en dat gemakkelijk kwantitatief kan worden geanalyseerd, namelijk het totaal aantal slachtoffers dat in het kamp te betreuren vielen. Diverse getuigen hebben zich hierover uitgesproken, en hebben daarbij ook vaak de grond vermeld waarop hun verklaring steunde. Bovendien heeft het staatsmuseum te Auschwitz een boek uitgegeven, waarin een inventaris is opgenomen van alle getuigenverklaringen omtrent het totaal aantal slachtoffers in het kamp (Franciszek Piper “Die Zahl der Opfer von Auschwitz, aufgrund der Quellen und der Erträge der Forschung 1945 bis 1990” Verlag staatliches Museum in Oswiecim, 1993). Doordat deze inventaris reeds voorhanden is, lopen we niet het risico om ons onderzoek op eenzijdig geselecteerde gegevens te baseren.
Piper geeft op p.82-91 van dit boek een zeer handig overzicht van de getuigenverklaringen. Hieronder volgen de namen van de in het boek geciteerde getuigen, telkens met het opgegeven dodental en met vermelding van de wijze, hoe de getuige aan het opgegeven getal gekomen is.
(1) Henryk Tauber
aantal: vier miljoen
informatiebron: niet vermeld
(2) Szlama Dragon
aantal: meer dan vier miljoen
informatiebron: eigen berekeningen als Sonderkommando-lid
(3) Henryk Mandelbaum
aantal: 4,5 miljoen
informatiebron: niet vermeld
(4) Kazimierz Smolen
aantal: 300.000 geregistreerden + 2,5 miljoen niet-geregistreerden = 2,8 miljoen
informatiebron: eigen berekeningen
(5) Erwin Olszowka
aantal: 4,5 miljoen (minstens 4 miljoen)
informatiebron: berichten die getuige onder ogen kreeg als rapportschrijver in het kamp
(6) Hans Roth
aantal: ongeveer vier miljoen
informatiebron: dit aantal was ‘algemeen bekend’
(7) Kazimierz Czyszewski
aantal: vier tot vijf miljoen
informatiebron: eigen berekeningen
(8) Stanislawa Rachwalowa
aantal: vier tot vijf miljoen
informatiebron: beluistering gesprekken van SS-ers in het bureel waar ze als gedetineerde werkte.
(9) Witold Kula
aantal: ongeveer 4 miljoen
informatiebron: niet aangegeven, doch Piper vermeldt dat deze jarenlange gedetineerde goed vertrouwd was met het ‘Gesamtkomplex der Fragen des Konzentrationslagers’.
(10) Bernard Czardybon
aantal: 5 tot 5,5 miljoen
informatiebron: op grond van de voorwerpen die van de vermoorde slachtoffers werden afgenomen; de getuige was als gedetineerde met de sortering ervan belast
Andere door Piper geciteerde getuigenissen geven slechts partiële cijfers: Stanislaw Jankowski ( = Alter Feinsilber) heeft het over niet minder dan twee miljoen slachtoffers, echter exclusief diegenen die reeds voor zijn functie als Sonderkommando-lid werden verbrand, en een zekere Gordon geeft een aantal van 3,5 miljoen tot augustus 1943 inclusief.
Piper vermeldt ook de getuigenissen van een aantal SS-ers: (11) Wlodzimierz Bilan heeft het over 5 miljoen doden, (12) Pery Broad over 2 tot 3 miljoen, (13) Friedrich Entress over 2 tot 2,5 miljoen, (14) Maximilian Grabner over minstens 3 miljoen en (15) Wilhelm Boger over meer dan 4 miljoen. De door Piper (p.89-90) geciteerde tegenstrijdige uitspraken van Hoß (‘ongeveer 3 miljoen ; 2,5 miljoen is veel te hoog ; meerdere miljoenen’) laten we buiten beschouwing.
In totaal hebben we volgens Piper dus te maken met 15 éénduidige getuigenverklaringen, die een gemiddeld slachtoffercijfer opgeven van 3,92 miljoen. De mediaan van de 15 opgegeven waarden is 4 miljoen. De Shapiro-Wilk test (W = 0,91; p = 0,12) toont dat we de waarden kunnen beschouwen als behorend tot een normale distributie. De t-test laat zien dat de gemiddelde waarde van de populatie waartoe deze cijferopgaven behoren, met 95% zekerheid tussen 3,42 miljoen en 4,41 miljoen moet liggen.
Om de betrouwbaarheid van de getuigenverklaringen te beoordelen moeten we natuurlijk weten hoeveel slachtoffers er in Auschwitz werkelijk gevallen zijn. Blijkbaar hebben terzake zeer uiteenlopende cijfers gecirculeerd (een feit dat door revisionisten in de verf wordt gezet). We vermelden hier slechts enkele voorbeelden die we stuk voor stuk persoonlijk verifieerden. In ‘Les Temps Modernes’ (maart 1951, p.1655) lezen we: "6.000.000 d'innocents sont passés par les cheminées des fours d'Auschwitz parce qu'un de leurs ascendants proches ou éloignés était de religion israélite"( Tibère Kremer, voorwoord bij een tekst toegeschreven aan Dr.Miklos Nyiszli). Schelach en Nachson ("Memory of Auschwitz Survivors" Appied Cognitive Psychology 15, 2001, p. 119-132; zie p.121), twee onderzoekers aan de Bar-Ilan universiteit in Israël, geven in een wetenschappelijk artikel het cijfer op van 5.000.000 slachtoffers, dat zij op de volgende ondoorzichtige manier verder specifiëren: “It is estimated that about 5 million people were exterminated in Auschwitz, mostly by gas. The majority of the victims were about 2 million Jews. In addition, about 26,000 Polish, 24,000 Gypsies and 10,000 Russian prisoners of war also perished in the camp. Smaller groups of inmates came from a dozen European countries, extending from Greece in the south to Norway in the north. The 60,000 survivors constituted about 1.2% of the total number of inmates”. In de populaire boekenreeks “Beautés du Monde” (Librairie Larousse), in het Nederlands uitgebracht door Reader’s Digest, wordt over Auschwitz geschreven: “Geen andere plek ter wereld was ooit getuige van een massamoord op deze schaal: vier miljoen slachtoffers” (J.Honders uitg. “Oost-Europa. Landen en Volkeren” Brussel: NV Reader’s Digest, 1990 p.104). In 1986 publiceert David Susskind, voorzitter van het ‘Centre communautaire laïque juif’ (Brussel) een brief in ‘Le Nouvel Observateur’ (30/5/86, p.28-29) waarin hij zich wendt tegen het cijfer van 1.500.000 Auschwitz-slachtoffers dat in dit blad was vernoemd: “Lorsque vous citez le chiffre de 1.500.000 juifs, là encore vous falsifiez les chiffres. Ce sont 3 000 000 de juifs qui furent exterminés à Auschwitz-Birkenau (...) sur le mémorial d’Auschwitz-Birkenau, sont gravés les chiffres de 4.000.000 de morts, sans que soit mentionné le fait que ces morts étaient essentiellement des juifs”. Susskind lijkt dus een totaal dodenaantal van 4.000.000 aan te nemen, en stelt dat 3.000.000 hiervan joden zijn. Het cijfer van 4 miljoen slachtoffers komt erg veel voor en duikt op vanaf 1945. Zo verscheen in de ‘Los Angeles Times’ van 8 mei 1945 een artikel onder de titel “Slaughter of 4,000,000 in Nazi Camp Disclosed. Russian Commission Reveals ‘Most Horrible Crime Against Peoples of Europe’ in Poland” (facsimile in Piper 1993, p.93). Eenzelfde bericht verscheen op dezelfde dag ook op p.1 en p.12 van de New York Times: “More than 4,000,000 persons were systematically slaughtered in a single German concentration camp - that at Oswiecim in Poland, near Cracow - from 1939 to 1944”. Aangezien Auschwitz toen onder Sovjetcontrole stond, moet dit cijfer van 4 miljoen in omstandigheden van communistische overheersing tot stand zijn gekomen.
Piper zelf verwerpt in zijn boek het cijfer van 4 miljoen, en spreekt van 1,1 miljoen slachtoffers. Dit is ook het cijfer dat opgegeven wordt in het gezaghebbende werk van Hilberg.
Er bestaan ook lagere schattingen. Fritjof Meyer, hoofdredacteur van Der Spiegel, publiceerde in 2002 een artikel waarin hij het toaal aantal slachtoffers op een half miljoen schat: “Um es vorweg zu nehmen: Eine halbe Million fiel dem Genozid zum Opfer”; “In Auschwitz sind weit über 300.000 Menschen vergast worden und ingesamt 500 000 ums Leben gekommen” (F. Meyer ‘Die Zahl der Opfer von Auschwitz. Neue Erkenntnisse durch neue Archivfunde’ Osteuropa, mei 2002). Pressac houdt het in zijn boek “Les Crématoires d’Auschwitz. La machinerie du meurtre de masse” (CNRS Editions, Paris 1993; p.148) op 775.000 slachtoffers (waarvan 630.000 joodse doden door vergassing). In de Duitse uitgave (“Die Krematorien von Auschwitz. Die Technik des Massenmordes” Piper, München 1994) wordt dit enigszins verminderd tot 631.000 à 711.000 (waarvan 470.000 à 550.000 doden door vergassing). In een interview opgenomen in het boek van Vlérie Igounet (‘Histoire du négationnisme en France” Seuil 2000, p.641) bevestigt Pressac het getal van 700.000 slachtoffers.
Er bestaan ook overzichten van de cijfers zoals die doorgaans worden opgegeven. De Encyclopedia Brittanica, uitgave 1997, vermeldt onder het trefwoord Auschwitz: “Estimates of the total numbers who died at Ausch-witz from all causes vary greatly, usually cited as between 1,000,000 and 2,500,000, but sometimes reaching 4,000,000”. Piper (p.97-98) citeert de cijfers van 11 westerse auteurs, die echter uitsluitend op het aantal joodse doden betrekking hebben. Deze getallen varieren van 1 tot 4 miljoen (1; 1; 1; 1,5 ; 1,6 ; 2 ; 2 ; 2 ; 2,5 ; 1 à 2,5 = 1,75 ; 3,5 à 4,5 = 4 ; gemiddelde: 1,85 miljoen; standaardeviatie: 0,86 miljoen). Deze distributie van de Westerse cijfers is niet normaal (Shapiro-Wilk: W = 0,83 ; p = 0,03) en de t-test leert, dat vijf van de elf waarden buiten het 95%-interval rond het gemiddelde liggen (van 1,26 tot 2,43 miljoen). Het is dus onwaarschijnlijk dat zo’n getallendistributie tot stand komt door van de werkelijkheid uit te gaan en bij de interpretatie van de gegevens dan random fouten te maken.
Als ‘officieel’ cijfer kan men het getal van 1,1 mliljoen weerhouden, dat door het Auschwitz-museum wordt vooropgesteld en ook door Raul Hilberg ( “Die Vernichtung der europäischen Juden” Frankfurt am Main: Fischer 1961, 1982, 1999) wordt opgegeven. Een alternatief is het getal van 1,5 miljoen, dat op de gedenkstenen in Auschwitz-Birkenau is aangebracht in 1995. Deze gedenkstenen kwamen in de plaats van de oude, onder het communistisch regime aangebrachte stenen, waarop sprake was van 4 miljoen slachtoffers. Het Europees parlement verklaart ook dat er 1,5 miljoen slachtoffers vielen.
http://www2.europarl.eu.int/omk/sipade2?PUBREF=-//EP//TEXT+PRESS+DN-20050127-1+0+DOC+XML+V0//NL&L=NL&LEVEL=2&NAV=X&LSTDOC=N#SECTION4
Wat kunnen we uit dit alles besluiten? Het ‘oude’ cijfer van 4 miljoen slachtoffers is blijkbaar verlaten. De autoriteiten in Auschwitz houden het blijkbaar bij ongeveer 1,1 miljoen doden. Dat betekent echter, dat de getuigenverklaringen niet de werkelijkheid weerspiegelen. De getuigen, zowel gedetineerden als kampbewakers, geven aantallen op die wel verenigbaar zijn met het communistisch propagandacijfer van 4 miljoen, maar die uit statistisch oogpunt niet in overeenstemming kunnen gebracht worden met een cijfer van 1,1 of 1,5 miljoen. Niettemin geven verschillende getuigenissen details over de uiteenlopende wijzen, waarop zij naar eigen zeggen tot het door hen opgegeven getal zijn gekomen. We hebben hier dus te maken met een reeks getuigenissen die kort na de gebeurtenissen werden afgelegd, en die hetzelfde feit bevestigen (ongeveer 4 miljoen doden) op basis van verschillende waarnemingsmethodes. Indien het slachtoffercijfer van 1,1 miljoen, dat door Hilberg en door het Auschwitzmuseum wordt opgegeven juist is, moet de gemeenschappelijke bron achter de door de getuigen opgegeven waarden dus een andere bron zijn dan de werkelijkheid. Een klassieke systematische fout in de waarnemingen is weinig waarschijnlijk, omdat diverse gedetineerden zeer uiteenlopende gronden opgeven voor hun schattingen en omdat zowel gedetineerden als SS-ers consequent te hoge waarden opgeven. De meest eenvoudige verklaring lijkt te zijn, dat het getal van 4 miljoen doden een propagandacijfer is dat door de getuigen werd geïnterioriseerd. In elk geval suggereert onze vaststelling, dat men bij de reconstructie van de gebeurtenissen in de kampen dient te steunen op materiële vaststellingen en betrouwbare documenten, en niet op getuigenissen. Het feit dat een reeks getuigen relatief kort na de gebeurtenis-sen eensluidende verklaringen afleggen op basis van (naar eigen verklaring) onafhankelijke waarnemingsmethoden, is blijkbaar geen garantie voor het waarheidsgehalte van de verklaringen.
Materieel onderzoek betreffende massamoorden kan in bepaalde kampen op een eenvoudige manier gebeuren. Met name in Treblinka en Belzec moeten volgens de verklaringen enorme massagraven voorhanden zijn waarvan de preciese localisatie en omvang met moderne middelen op een niet-invasieve wijze (met behulp van GPR) in kaart kan worden gebracht. Het feit dat dit eenvoudige onderzoek nog niet officieel heeft plaatsgevonden (revisionisten claimen wel een onderzoek) is een ongelofelijke lacune. Censuur kan nooit de waarheid dienen. Een in volstrekte openbaarheid, onder het oog van de camera’s uitgevoerd bodemradar-onderzoek zou daarentegen wel van wil tot waarheidsvinding getuigen.
http://www.sandberg.co.uk/site/gpr_ground_radar_principles.php
Meer uitleg hierover op http://www.fpp.co.uk/Auschwitz/docs/controversies/deathroll/340_000_plaque.html