De zaak Yahoo!
Op 20 november veroordeelde een Franse rechtbank Yahoo! ertoe om Franse surfers de toegang te ontzeggen tot een virtuele winkel waar nazi-emblemen konden worden gekocht. Yahoo! had aanvankelijk het protest proberen op te vangen door op zijn Franstalige site de toegang te versperren, maar deze maatregel werd onvoldoende geacht omdat Fransen natuurlijk evengoed naar de Engelstalige Yahoo!-site kunnen surfen.
De klacht komt van Joodse en anti-racistische organisaties en werd volgens een AP-bericht van 24-1-2001 nog aangevuld met een klacht van een Franse vereniging van holocaust-overlevenden tegen Tim Koogle, de direc-teur van het Franse Yahoo!
In een artikel in The Economist (13 januari 2001) wordt aan de alarmbel gehangen. De USA hebben tot nu toe een traditie van free speech die weliswaar zwaar onder druk staat maar voorlopig toch nog standhoudt. In vele Europese en Aziatische landen breidt de censuur zich daarentegen snel uit, met de "beledigingsideologie" als voornaamste theoretisch vehikel. In Europa lopen met name Frankrijk en Duitsland voorop inzake censuur en slepen Nederland en België in hun kiezog mee; Italië en Groot-Brittannië blijven vooralsnog wat liberaler. De vraag is nu, of de "free speech"- cultuur op het internet stand kan houden tegen de druk van de censuurstaten. De zaak Yahoo! is op dit punt een testcase (te noteren valt ook dat het Centrum Leman pleit voor een Belgisch initiatief om internet-censuur op Europese schaal in te voeren).
In The Economist wordt verwezen naar professor Michael Froomkin, die het heeft over de "grote ironie van het internet". The Economist schrijft: "Wat aanvankelijk een anarchistisch en bevrijdend stukje technology leek, kan nu de wereld minder democratisch maken, door een vloedgolf van juridische harmonisaties te veroorzaken" (1). Trek als democraat maar je revolver, wanneer je het woord "harmonisatie" hoort. "Harmonisatie" is een eufemisme voor uniformisatie, verplichte eenheidsworstcultuur, uitschakeling van ideeënstrijd, en censuur. Yahoo! nam in januari de beslissing om de verkoop van "...nazi militaria and KKK memorabilia" wereldwijd van zijn site te bannen, dus ook in de USA, waar zulks volkomen legaal is. Met andere woorden: dank zij het internet slaagt Frankrijk erin om zijn censuurcultuur te exporteren naar de USA.
(1) "What was supposed to be an anarchistic and liberating technology may in fact make the world less democratic, by forcing a huge increase in legal harmonization"
De zaak Töben
Töben is een Australische revisionist van Duitse afkomst, die bij een bezoek in Duitsland werd aangehouden en enige maanden effectieve gevangenisstraf moest uitzitten wegens "Volks-verhetzung". Töben had op zijn Australische webstek zijn revisionis-tische standpunten publiek gemaakt. Hierbij rees de vraag, of Töben in Duitsland kan veroordeeld worden wegens daden, die hij in Australië stelde en daar niet strafbaar waren. Volgens een definitief vonnis van het hoogste Duitse gerechtshof (het Bundesgerichts-hof) luidt het antwoord positief (Süddeutsche Zeitung, 12 - 12 - 2000). Het argument van het gerechtshof luidde, dat revisionisme waar ook ter wereld specifiek in Duitsland de openbare vrede kan verstoren. De revisionistische handeling heeft dus specifieke gevolgen in Duitsland, en is daarom voor het Duitse recht altijd strafbaar, waar zij ook gepleegd wordt.
Het vonnis van het Bundesgerichtshof heeft natuurlijk dezelfde gevolgen als het Yahoo! - vonnis : in beide gevallen claimen Europese censuurstaten dat de door hen opgelegde normen wereldwijd worden toegepast.
HET IERS REFERENDUM EN ZIJN NAWEEËN
Het Verdrag van Nice, dat diepgaande gevolgen zal hebben voor het leven van alle Europeanen, werd enkel in Ierland aan de goedkeuring van de burgers voorgelegd. Op 7 juni keurden de Ieren, met 529.478 tegen 453.461 stemmen, het verdrag af. Slechts 34,7% van de kiesgerechtigden nam aan het referendum deel.
De reacties in "Europese middens" waren typerend. Onmiddellijk werd verzekerd, dat het verdrag tóch zou worden uitgevoerd en dat de uitslag van het Ierse referendum zou worden omzeild, bijvoorbeeld door de Ieren een nieuw referendum voor te schotelen dat wel de gewenste uitslag kan opleveren.
Het werkelijke probleem ligt natuurlijk niet bij de Ieren, doch bij Europa. Opiniepeilingen duiden aan, dat in vele Europese lidstaten helemaal geen meerderheden zijn te vinden voor de uitbreiding naar het Oosten, of voor de invoering van de Euro. Deze ingrijpende maatregelen worden doorgedrukt zonder dat de burgers, of zelfs de nationale parlementen, hierop enige greep hebben.
Sinds het Verdrag van Maastricht wordt omtrent de verdere hervormingen beslist op zogenaamde intergoevernementele conferenties, waarop regeringsleiders onder hoge tijdsdruk moeten beslissen omtrent hervormingen die door techno-craten jarenlang (en de facto in het geheim) worden voorbereid. De re-geringsleiders hebben van hun kiezers helemaal geen mandaat gekregen om zo'n beslissingen te treffen, en het valt zeer sterk te betwijfelen of zij de bedoelingen van de technocraten die de documenten hebben voorbereid, voldoende kunnen doorzien. Bij die laatste ligt een geweldige ideologische macht, die zo goed als ongecontroleerd blijft. Reacties in Europa
Zowel in Duitsland, Frankrijk als Oostenrijk gingen stemmen op om naar Iers voorbeeld een referendum te houden over de EU-uitbreiding.
In Die Zeit (21 juni 2001, p.2) spreekt Edmund Stoiber, minister-president van Beieren en gedoodverfde kandidaat voor het bondskanselierschap, zich in krachtige bewoordingen uit voor zo'n referendum in Duitsland. Stoiber is tegenstander van een Europese grondwet, omdat zoÕn grondwet zou suggereren dat Europa een specifieke staat is met een eigen regering. Hij vindt dat de EU een vereniging van nationale staten moet blijven. Maar hij denkt dat er wel een "Grundlagenvertrag" nodig is, dat een charta omtrent de grondrechten omvat en tegelijk ook de bevoegdheden van de EU en de lidstaten duidelijk afgrenst. Omdat zulks op een grondwetswijziging neerkomt, vindt Stoiber dat er dan een referendum ("Volksabstimmung") moet komen.
Luidens een bericht in de Oostenrijkse KURIER (9 juni 2001) eist Haider ook in Oostenrijk een referendum over de uitbreiding van de EU. Een SP-afgevaardigde in het EU-parlement (Hans-Peter Martin) eiste zelfs een referendum in ieder van de 15 Europese lidstaten.
Het Franse LIBERATION (9-10 juni) drukte, onder de titel "Ce non est celui de tous les peuples", een kort interview af met Francois Bayrou, voorzitter van de UDF en lid van het Europees parlement. Hier is de tekst:
L.: Heeft het verdrag van Nice nog een toekomst?
FB.: Ik hoop dat het nee van de Ieren de vroegtijdige dood van dit nefaste verdrag betekent. We mogen niet vergeten dat de Ieren het meest Europa-gezinde volk zijn. Het resultaat vloeit voort uit de dubbelzinnigheden in de verdragstekst. De Europese burger wil weten wat men doet in zijn naam, en hij wil meebepalen wat in Europa gebeurt. Welnu, minder dan 1% van de burgers kreeg werkelijk van zijn regering te horen wat er in het verdrag van Nice staat, en hoe de nieuwe mechanismen zullen werken. Men is bezig met de opbouw van een Europa dat inefficiënter zal zijn, en nog minder verenigd en minder democratisch. De beslissing van de Ieren getuigt van gezond verstand. Want wat men heeft bekokstoofd in Nice, is het tegendeel van wat de burgers willen, en druist in tegen de Europese belangen.
L.: Het Verdrag werd niet enkel door pro-Europeanen verworpen.
FB.: Het is waar dat iedere Ierse kiezer zijn eigen beweegredenen had, en dat niet al die redenen even goed waren, maar in globo hebben ze gelijk. Ze hebben nee gezegd, in hun eigen naam, maar ook in naam van de andere Europese burgers, die men blijkbaar niet moet inlichten en nog veel minder raadplegen.
L.: De andere regeringen lijken vastbesloten om door te zetten met de ratificatieprocedures, alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
FB.: De regeringen gaan inderdaad proberen om nog maar eens vals spel te spelen. Maar men kan de Ierse afwijzing niet negeren, want het volk zou overal in Europa zo spreken.
L.: Moet men in Frankrijk een referendum houden over Nice?
FB.: Men zou voldoende moedig en eerlijk moeten zijn om zo'n referendum te houden in Frankrijk.
___________________________ DIVERSE BERICHTEN
" VAN HASSELT TOT OOSTENDE
In Hasselt heeft de gemeentepolitiek een belangrijke stap in de democratische richting gezet door de particratische opdeling van de verkozenen in "meerderheid" en "oppositie" in vraag te stellen. Alle partijen met verkozenen, weliswaar met uitzondering van het Vlaams Blok, zetelen er in het stadsbestuur, hoewel het perfect mogelijk was om kleinere coalities te vormen. In Oostende, waar een SP-CVP-coalitie aan de macht is, heeft men besloten om een voorzichtige stap in dezelfde richting te zetten (De Morgen, 1 - 2 - 2001). Weliswaar worden VU, Agalev en VLD buiten het schepencollege gehouden, maar men gaat met deze partijen tenminste de beheersmandaten delen in intercommunales en gemeente-bedrijven. Deze beheersmandaten kunnen behoorlijk lucratief zijn (zie de omstreden uitgaven van Hugo Schiltz in Antwerpen) en worden vaak als pasmunt bij coalitievorming gebruikt. Dehaene beloonde bv. de FDF-"overlopers" die hem in de Vilvoordse burgermeesterzetel hielpen met zo'n mandaten.
In Slovenië heeft het parlement een wet goedgekeurd die onder meer voor lesbische vrouwen in vitro bevruchting zou toelaten. Tegen deze wet kwam scherp protest vanwege de katholieke kerk. Op 17 juni vond een referendum over deze wet plaats, waarbij 72% van de kiezers de wet verwierpen. Het deelnamepercentage bedroeg 35%. Het betrof hier geen referendum op volksinitiatief, doch op initiatief van een parlementaire minderheid.